Doorgaan naar hoofdcontent

Geen klein kind meer...

Je beseft pas dat ze echt groot worden als ze weer zo'n mijlpaal bereiken. Geen eerste stapjes of tandjes, potjestraining, doorslaapnachten (hoewel...), eerste nachtjes buitenhuis meer,  hier, we zijn al aan de Lagere Schoolmijlpalen beland... En de ene verwelkom ik al liever dan de andere...

Fietsen, skaten of voor 't eerst een lengte zwemmen? Top! De tafel van twee zomaar uit je hoofd opzeggen? Woehoew! Weten dat je met weegbree brandneteljeuk kunt stoppen? Flink! Zelf je veters strikken? Ge-wel-dig! Vuurwerk! Taart! Drie zoenen!

Maar soms moet je zélf de mijlpaal nemen, omdat je merkt dat het kuiken eraan toe is, of dat iemand van buiten de ménage het voor jou zal verbrodden, of je dat nu wil of niet... (Ze bestaan, de mensen die zich haast opzettelijk verspreken, of toch alleszins niet de minste moeite doen om Grote Kindergeheimen te eren, te koesteren en te bewaren...)

En zo komt het dat het kind met de meest levendige fantasie en de meest creatieve ideeën over hoe je in een huis zonder schoorsteen toch pakjes kunt binnenloodsen, over wat een paard eet als er geen wortels in huis zijn (plopkoeken en zelfgebakken wafeltjes, want dat lust iedereen!), over hoe je met twee man en een volledig paard over ons glazen dak kunt wiebelen zonder schade en zonder dat iemand je hoort... nu toch te weten kwam dat Sint-Maarten en zijn Piet eigenlijk een tien jaar getrouwd koppel zijn.

Ik ben graag mama, maar sommige plichten neem ik er alleen maar bij omdat het moet...

En trouwens, mocht het u interesseren, ze vraagt een Furby. Maar alleen als we dat kunnen betalen.

Reacties

  1. oma Mieke19:41

    Het is toch jammer dat zulk nieuws een 'duwtje' nodig heeft...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hier nog altijd geen enkel kind die het door heeft...ik hou het liever ook nog een tijdje zo ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...