The simple life

Soms neemt iemand je zo bij de neus dat je in een survivalmodus gaat. Toon Tellegen heeft het ooit  heel mooi verwoord:  Ze wacht. Nee, zegt ze. Ik wacht niet. Ik dans.  Ze danst,  ze danst met lange, ranke passen,  langzaam en aandachtig,  ze houdt haar ogen dicht,  ze danst door deuren en door ramen  en door lange lankmoedige dagen-  hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-  en telkens als ze niet meer kan  en bijna, bijna valt,  denk ze: Ik?  ik val niet, ik dans.  Toon Tellegen Uit: Kruis en munt Querido/Poetry International, Amsterdam/Rotterdam 2000.

Wij zijn smulpapen, wij, en dat willen we geweten hebben... Wij : Emmy en ik Smulpapen: lekker en veel Wij: nog eens Emmy en ik Geweten: er blijft wat plakken, maar dat is -voorlopig nog- oké. Sinds heel wat jaren verspreiden wij met ons tweetjes sfeer en de gezelligheid in menig regionaal restaurantje, bistrootje, eethuis of smulgelegenheidje. Telkens voor een hele avond, want eens we ons placeren, blijven we graag tot de nacht valt. Vaak in het gezelschap van vaste tooghangers, nieuwgemaakte vrienden en epicuristen waarmee we in de voorbijglijdende uren vrede sloten. We hebben enkele favoriete adresjes en enkele plekken waar we nooit meer zullen gaan. Niet zelden breien we moeiteloos avonden aaneen  en zetten we gesprekken verder die enkele maanden daarvoor gestart waren. Dat doen we bijvoorbeeld met de regelmaat van de klok in 't Groen blad, een gezellig eethuisje in Nieuwkerke, waar we het slaatje met warme feta en de balletjes in tomatensaus als tip zouden geven. Zalig

Als ik dan toch 1 concreet plan kan onthullen voor dit weekend, dan is het dat wij zondagnamiddag met de boytjes gezellig naar de Legobouwdag van de Gezinsbond gaan, in het CC in Vlamertinge... Al ben ik meer een Playmobil- dan een Legomadam, maar dat heeft vooral met mijn stofzuig- en samenveegkwaliteiten dan met de vorm van het speelgoed te maken... Veel was er echter niet nodig om mij te overtuigen... Een dessertbord voor de ouders. Voilà!

Vandaag is echt zo'n Bond Zonder Naamdag. Ik kan alleen maar in quotes denken, omdat mijn hoofd zo vol zit. Deze hier doet er echt toe. Voor de rest is het de laatste weken huilen met de pet op. Gelukkig is het vriesweer, en komt die nog van pas. (Bericht aan mezelf: zorg dat je niet verbitterd raakt.)

Ik weet het, ik weet het, ik moet dringend weer een beetje actiever worden. Met mijn benen en armen en al, niet met mijn tong. Actief zijn stond bovenaan mijn to do-lijst voor deze herfst. We zijn drie weken ver in de herfst en ik heb niet echt het gevoel dat ik er nu plots al aan toe ben. Ik voel me niet geroepen.  (Hoe zou dat dan gaan? Ik stel me die call om de één of de andere reden als volgt voor: Mamasoet wandelt door het huis, een wasmand onder de arm. In de verte klinkt een stem die haar tot de orde roept:"Mamasoet, Mamasoet, luister! Je vergeet je prioriteiten! Zet je trots opzij... en trek je loop schoenen aan!  Run, Mamasoet,Run!") Ik denk dat ik die stem al wel eens hoorde fluisteren, maar gewoon de muziek luider zette en vrolijk verder strollde. Richting zetel. Of richting bed. Bad. Nu durf ik echt wel te zeggen dat er nog iets tussen is gekomen... Een nieuwe, geldige reden voor zoveel inactiviteit, zeg maar.  Mijn prenatale plannen werden vrijdag in de k

Als het blad valt word ik altijd een beetje melancholisch. Het gemis wordt sterker, de dagen kaler, de leegte is af en toe pijnlijk voelbaar... Gelukkig maakt Het Nest deel uit van een veel groter geheel. Een clan, zeg maar, waarvan elk lid met evenveel trots kan zeggen dat zij  zijn of haar stammoeder was. En stammoeders moet je eren, dus laat ons daar nu eens keigoed in zijn ...  We wandelden -met haar in gedachten- door een herfstig landschap. Door lang vervlogen tijden, dat ook, want twee historische figuren vertelden ons het verhaal van de roering en romantiek langs de vaart, dat zich eind negentiende en begin twintigste eeuw op het Palingbeekdomein afspeelde. Na de wandeling hieven we het glas, op herinneringen die vervagen maar een warm gevoel dat blijft.

Morgen start hier de eerste medicatievrije dag in ... eh... drieënhalf maanden. Ik denk dat ik mag zeggen dat hij weer bovengemiddeld functioneert, die Drakenjager van mij. Hij pikte de draad weer op, neemt weer hindernissen en kijkt vol vernieuwd vertrouwen de winter tegemoet. Ik hoop met hem mee dat de medicijnkast dicht mag blijven voor een lange(re) periode. Ik duim. Ik reken er voorzichtjes zelfs op... Ik maakte mezelf de voorbije maanden bedenkingen die daarvoor alleen in clichévorm bij me opkwamen. Dat gezondheid het allerbelangrijkste is, zeker bij nieuwjaarswensen. Dat rolt eruit, je denkt dat je weet wat je zegt, je meent het ook wel. En toch... Gezond zijn is écht wel het állerbelangrijkste. Dat ik alléén en vér weg kan zijn, maar alleen maar als ik weet dat hij ok is. En dat ver weg zijn (zoals naar de Spar hier in Vlamertinge, toch zeker zo'n 700m bij onze voordeur vandaan) ook gewoon een gevoel kan zijn, als die ander doodziek is. En dat tien minuten een eeuwig