Soms neemt iemand je zo bij de neus
dat je in een survivalmodus gaat.
Toon Tellegen heeft het ooit
heel mooi verwoord:
Ze wacht.
Nee, zegt ze. Ik wacht niet.
Ik dans.
Ze danst,
ze danst met lange, ranke passen,
langzaam en aandachtig,
ze houdt haar ogen dicht,
ze danst door deuren en door ramen
en door lange lankmoedige dagen-
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-
en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt,
denk ze: Ik?
ik val niet, ik dans.
Uit: Kruis en munt
Querido/Poetry International,
Amsterdam/Rotterdam 2000.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!