Morgen start hier de eerste medicatievrije dag in ... eh... drieënhalf maanden. Ik denk dat ik mag zeggen dat hij weer bovengemiddeld functioneert, die Drakenjager van mij. Hij pikte de draad weer op, neemt weer hindernissen en kijkt vol vernieuwd vertrouwen de winter tegemoet. Ik hoop met hem mee dat de medicijnkast dicht mag blijven voor een lange(re) periode. Ik duim. Ik reken er voorzichtjes zelfs op...
Ik maakte mezelf de voorbije maanden bedenkingen die daarvoor alleen in clichévorm bij me opkwamen.
Dat gezondheid het allerbelangrijkste is, zeker bij nieuwjaarswensen. Dat rolt eruit, je denkt dat je weet wat je zegt, je meent het ook wel. En toch... Gezond zijn is écht wel het állerbelangrijkste.
Dat ik alléén en vér weg kan zijn, maar alleen maar als ik weet dat hij ok is. En dat ver weg zijn (zoals naar de Spar hier in Vlamertinge, toch zeker zo'n 700m bij onze voordeur vandaan) ook gewoon een gevoel kan zijn, als die ander doodziek is. En dat tien minuten een eeuwigheid lijken als je niet weet hoe je hem aan zal treffen. (Suïcidal headache, weetjewel.)
Dat ziek zijn duur is. Erg duur. En dat wij een extreem welvarend land zijn, met een gezondheidszorg die top is, waardoor we slechts een fractie moesten betalen van de uiteindelijke kost van de medicatie. (52 injecties kostten ons ruw geschat 260 euro, terwijl het ziekenfonds instond voor vijf (5!) keer zoveel geld. Reken maar uit. Over de rest van de medicatie wil ik niet nadenken. Beter zo.)
Dat ik vriendinnen uit de duizend heb: vol goede raad, met morele support, zelfs in de donkerste dagen. En dat je- voor je 't goed en wel beseft- geen sociaal leven meer hebt. Niet als zieke, en na een poosje ook niet meer als partner. En dat wij veel geluk hebben met de grootouders van Het Nest, want een hoofd vol naalden en drie levendige kinders, dat ging soms echt niet samen. Dank in het kwadraat.
Dat veel mensen bezorgd zijn, maar dat weinigen het echt begrijpen. Vooral omdat ze dat niet kunnen . En dat ik daar niet boos om moet zijn, alleen misschien een beetje teleurgesteld. Dat sommige mensen onzin uitkramen en dat je die het best negeert.
Last but not least: dat de zon weer schijnt en mon coeur weer lacht. Ik hoorde hem de voorbije weken al enkele keren een hele tafel entertainen en kon alleen maar dankbaar zijn.
Fijne vent. Echt.*
*T wordt tijd dat hij weer wat huiselijke takjes op zich neemt...*
Ik maakte mezelf de voorbije maanden bedenkingen die daarvoor alleen in clichévorm bij me opkwamen.
Dat gezondheid het allerbelangrijkste is, zeker bij nieuwjaarswensen. Dat rolt eruit, je denkt dat je weet wat je zegt, je meent het ook wel. En toch... Gezond zijn is écht wel het állerbelangrijkste.
Dat ik alléén en vér weg kan zijn, maar alleen maar als ik weet dat hij ok is. En dat ver weg zijn (zoals naar de Spar hier in Vlamertinge, toch zeker zo'n 700m bij onze voordeur vandaan) ook gewoon een gevoel kan zijn, als die ander doodziek is. En dat tien minuten een eeuwigheid lijken als je niet weet hoe je hem aan zal treffen. (Suïcidal headache, weetjewel.)
Dat ziek zijn duur is. Erg duur. En dat wij een extreem welvarend land zijn, met een gezondheidszorg die top is, waardoor we slechts een fractie moesten betalen van de uiteindelijke kost van de medicatie. (52 injecties kostten ons ruw geschat 260 euro, terwijl het ziekenfonds instond voor vijf (5!) keer zoveel geld. Reken maar uit. Over de rest van de medicatie wil ik niet nadenken. Beter zo.)
Dat ik vriendinnen uit de duizend heb: vol goede raad, met morele support, zelfs in de donkerste dagen. En dat je- voor je 't goed en wel beseft- geen sociaal leven meer hebt. Niet als zieke, en na een poosje ook niet meer als partner. En dat wij veel geluk hebben met de grootouders van Het Nest, want een hoofd vol naalden en drie levendige kinders, dat ging soms echt niet samen. Dank in het kwadraat.
Dat veel mensen bezorgd zijn, maar dat weinigen het echt begrijpen. Vooral omdat ze dat niet kunnen . En dat ik daar niet boos om moet zijn, alleen misschien een beetje teleurgesteld. Dat sommige mensen onzin uitkramen en dat je die het best negeert.
Last but not least: dat de zon weer schijnt en mon coeur weer lacht. Ik hoorde hem de voorbije weken al enkele keren een hele tafel entertainen en kon alleen maar dankbaar zijn.
Fijne vent. Echt.*
*T wordt tijd dat hij weer wat huiselijke takjes op zich neemt...*
Amai, dat moet wat geweest zijn...Ik hoop van harte met jullie mee dat het voorbij is en blijft!
BeantwoordenVerwijderen