Doorgaan naar hoofdcontent

Winterkost

We houden hier al 17 jaar dagen zonder vlees, en de laatste tijd komt zelfs mijn jeugd af en toe in de potten roeren, maar ik geef grif toe dat het ene gerechje heel wat lekkerder, nesser en frisser smaakt dan het andere... Salaa is ook maar... eh... salaa.

Ik kan nochtans echt genieten van een hele dag nadenken over wat ik 's avonds zal koken, hoe ik de groenten op smaak zou kunnen brengen en hoeveel dagen ik daar dan van zou kunnen smullen...
Ik moet u teleurstellen: de meeste porties-voor-drie-dagen zijn hier vaak toch al na anderhalve (soms twee) dagen op... Meeproeven zit er niet vaak in... Ik ben een smulpaap en daar ben ik trots op.

Daarnet maakte ik een geweldig lekkere klassieker klaar: hutsepot met gourmetseitan. Dat pruttelt zo lekker, dat smelt in je mond en dat smaakt gewoon zaaalig.


Je kan mij rollen. Echt.

Reacties

  1. Dat moet je mij dan eens vertellen, hoe je dat klaarmaakt die seitan!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 17 jaar: geweldig! Ik kan ook al zeggen: meer dan de helft van mijn leven vegetarisch... en dat vind ik de max!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Storm: dat is nu eens héél eenvoudig: die gourmetseitan is eigenlijk een makkelijk te versnijden stuk seitan dat behoorlijk dik is. Ik heb hem in plakjes op de hutsepot gelegd en nog even het deksel op de pot gedaan. De rokerige smaak is hélemaal njammie!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...