Doorgaan naar hoofdcontent

5 dingen die ik leerde van - mijn moeke

Tijd voor mijn tweede item in de reeks "Wat leerde ik van...", naar een idee van Lena Dunham.

De vraag stellen is ze beantwoorden, zegt mijn directeur altijd.
"Wat heb ik niet van mijn moeke geleerd? " zou een minilijstje zijn.
Maar dat was de vraag niet!
Wat wél?
Ik probeer de highlights eruit te lichten...  There we go!


Credits voor de foto: Greetje Van Buggenhout

- Probeer overal en ten allen tijde orde in de chaos te scheppen. Dat is heel eenvoudig: berg op wat je uithaalt, laat dus niets slingeren. Geen wasmand, geen schoenen, geen tandenborstel, geen kousen, geen schaar. Niets.
Leer dat ook aan je kinderen. Nu ik het zo lees, lijkt het een fluitje van een cent, toch?

Op goeie dagen lukt dat al eens aardig, maar op de talrijke slechte dagen (ik zal er geen procent op plakken) regeert de chaos. Lastig, niet eens zo erg voor mezelf, maar voor mijn omgeving. Als zijn die niet veel beter. Jong geleerd... Over Drakenjager zwijg ik als het graf.

- Gelijk wat je in 't leven doet, een mooie taal staat altijd goed! Spreek Nederlands en verzorg je uitspraak. Vloek niet en hou het eh... kuis. Ook van de schoonheid van zinnen, goed gekozen woorden en knappe poëzie leerde ik door mijn moeke houden.

Dat Nederlands is me gelukt, denk ik. En die liefde voor de taal... missie geslaagd! Dat vloeken blijft mijn werkpuntje.

- De was droogt beter als je ze per kleur hangt.

Echt, hé!

- Als je een serie van iets maakt, moet de kwaliteit van alle items gelijk zijn.
Ik zie u blozen.
Een voorbeeld: je maakt handgemaakte kerstkaartjes. Die zien er -op enkele millimeters na- identiek uit. Een rendier, een ster en een foto van je kinders, meestal. En een kerstwens met een jaartal in, het liefst nog het jaar dat komen gaat.
En toch zit er bij dit vaste stramien een addertje onder het gras. In je enthousiasme zou je bij het naderen van je deadline een beetje losser, minder nauwkeurig of zelfs slordiger te werk durven te gaan.(Ik zie u knikken!)  HALT! Iedereen heeft recht op een kerstkaart van dezelfde kwaliteit.
En voor diegenen die geen handgemaakte kerstkaarten maken: iedereen heeft ook recht op dezelfde kwaliteit van strik, enveloppe, uitdeelcadeautje of ander handwerk.
Overblijfsels uit de kleuterleidsterloopbaan.

Omdat dit item een heikel, gevoelig en vooral correct punt is, werk ik ondertussen met digitale kerstkaarten. Ken uzelf.

- Als je niets nodig hebt, moet je niets kopen. Het is toch verloren geld. Kleren, bijvoorbeeld. Als je drie rokken hebt, is een vierde overbodig. Hetzelfde met T-shirts en jurken. Ook schoenen heb je al snel te veel.

Mijn moeke kan dat dus, hé! Niets kopen als ze niet nodig heeft! Ik probeer dat soms eens een hele week vol te houden. Dat wil al eens lukken, zeker in maanden met belastingsafrekeningen en autoverzekeringen. 

5 keer de Goede Raad van Moeke Mieke!


En nog een uitsmijter die niet in het rijtje mag ontbreken:


 Ik wil het kunnen, ik moet het kunnen en ik zal het kunnen.  

Is het vandaag niet, dan ooit wél.






Meer "... dingen die ik leerde van..."? Klik hier om te lezen wat ik van mijn vake leerde!

Reacties

  1. Tante Marleen16:29

    Dit is de perfecte beschrijving van mijn oudste zus, echt waar.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zalig weeral! Vooral van die was!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Volgens mij heeft ze dat laatste meermaals tegen me gezegd.. ik hoor het haar zo zeggen in ieder geval

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...