Doorgaan naar hoofdcontent

Sortietje met Het Nest: Theater aan Zee - #TAZ

Een beetje onvoorbereid (what's new?) trokken we gisteren naar Oostende. Over Theater aan Zee had ik al heel wat gehoord, maar in mijn hoofd was het nog niet erg concreet... De voorbije jaren was ik er niet geraakt, en omdat we dit jaar al de Gevleugdelde Stad in hometown Ieper gemist hadden wegens internationale verplichtingen had Het Nest naar mijn gevoel een theaterachterstand opgelopen. Op naar Oostende, dus!

Voor Jack was het heel wat nieuws in één keer... In zijn beleving was het de eerste keer op de trein (de vorige 3 keren was-ie rats vergeten...) en een zware festivalganger was hij de voorbije jaren ook niet. De andere twee juniors trippelden mee, hopend op een ijsje, een wafel of ander lekkers (je moet ze soms een beetje weten te hebben).

Het aanbod creativiteit was ruim, origineel en erg kwalitatief (theater Froe Froe in 't kwadraat)... en zo goed als gratis. We konden alle gekochte jetons dus besteden aan local food & drinks, een pluspunt in mijn ogen en in die van mijn vrolijke crew.

Wij bezochten in enkele uren enkel het Familiepark, maar ik nam mezelf voor om nog eens terug te gaan zonder jeugd, al weet ik niet zeker of dat dit jaar nog zal lukken.








Wie nog wil gaan: 't is te doen tot en met 6 augustus!






Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...