The simple life

Er was een tijd waarin ik er mijn monter op vast kon zetten: de herfstvakantie startte met een stevige angine.  Reden: oververmoeidheid.  Oplossing: noenetuksjes . Dit jaar niet. Mijn keel is kerngezond, maar mijn hoofd niet. Het zit helemaal vol.  Als je het kraantje open zette, ving je een streultje ideeën, voornemens, af te werken plannen, bezorgdheden en bekommernissen in je kopje. (Die laatste twee probeer ik met een grote portie mindfulness te minimaliseren. Dat lukt al eens, af en toe. ) De missie voor de komende acht dagen is dus: een helder kopje .  Op mijn lijf en voor de koffie.

Lieve schatten Op deze dag-waarop-de-mist-eigenlijk-nooit-opentrok post ik dit lichtpuntje. Maar man toch... helemaal a cappella... Halleluja!

U hoort het me nog eens zeggen: de dagen gaan open en dicht en wat daartussen zit is even hectisch, heftig als gejaagd. De voorbije week was alweer een aaneenschakeling van hoogtepunten, die ik omwille van hun randomness heel erg waardeer. (Ik heb het eventjes gehad met met stress gepaard gaande emoties, 't mag gerust heel wat rustiger worden hier. Leve voortkabbelende herfstdagen. U mag ze me - liefst aangetekend- verzenden. ) Vorig weekend zakte De Zon (aka mijn metekindje Lucie) nog eens af richting Ieper. Het minimeisje is één en al vrolijkheid, guitig met een hoekje eraf. ("Metersoet, Lucie is vandaag heel stout", zei ze toen ze haar ogen opendeed en ze vulde de middag met het ene kattenkwaad na het andere. ) De vonte smet , ik weet het echt wel zeker.  We hadden ook even een kousenissue . Dat is iets heel eenvoudigs, ik hoop zelfs dat u het een beetje herkent: we hadden kousen, maar we vonden ze niet. In alle kleuren en in alle soorten. Bon, u herkent dit

Het zijn hier lange en lastige dagen...  Als de Soetmobiel naar school vertrekt, is het nog donker. De kou is maar moeilijk uit de auto te weren.  's Avonds blijft Het Nest iets te vaak iets te lang in de studie. (Ik probeer mij daar niet schuldig over te voelen.) Als we de voordeur opentrekken, snijdt de wind en vandaag viel de regen met bakken uit de hemel. Ik vertrok gisteren om kwart na 7 al naar een nascholing in Brugge... vanavond kwam ik na 19 uur thuis omdat het werk weer heel wat tijd opslorpte.  In een poging de boel wat gezellig en cosy te houden, kocht ik voor de héle ménage matching pyjama's. We namen ons voor om héél vaak en héél lang héél gezellig met Het Nest in de zetel te snoezelen. We hebben daarnet een beetje geoefend. Ik denk wel dat het zal lukken...

Als jongens van 9 jarig zijn heb je niet zo heel veel nodig. Een bos, acht starwarsservetten een fruitsaptap en vijfentachtig cupcakes. (nvdr: Nestel je best niet te dicht bij een kersvers en dolverliefd koppel , of voor je 't weet worden die door een legertje bosbewoners omsingeld, bespied en nagefloten. Been there, done that. )

Vier jaar geleden overleed de Liefste Oma Lieve ter Wereld. Met haar in gedachten wandelden we gistermiddag in de omgeving van één van haar favoriete plekjes. Er was tijd om op adem te komen, een pompoen te verdelen, eersteschoolmaandverhalen te delen, de familiebanden aan te halen. We stopten voor cake, wandelden door een herfstlandschap in zesentachtig kleuren en sloten af in West-Vleteren, met een teusje . Ze was erbij, ze keek ernaar en ze lachte.

Nu we ons toch een beetje verplicht voelen ons aan de herfst over te geven, wordt het tijd om Het Nest hier en daar een beetje in 't nieuw te steken. Schoentjes, een regenfraksje, broekkousen, mutsen en sjaals... u weet niet half hoe fijn ik dat pimpen vind! En toch... de wissel van de kleerkastinhoud wil meteen ook zeggen dat sommige tenues voorgoed verdwijnen... Het Nest groeit sneller dan rodekool en bloemkool samen, de komende zomer zal dus weer een aanslag op het gezinsbudget betekenen... en meteen ook heel veel shopplezier voor de mama.  We genieten dus nog even van de felle zomerkleurtjes!

De meeste weken zijn hier hectisch, maar de voorbije kreeg van mij twaalf sterren voor sfeer en gezelligheid ... Op zondag startte het uitwisselingsprogramma met onze partnerschool uit Venray. In Venray. ( Ja gie, in Olland !) Op woensdag keerden we mét onze partners-voor-een-week/ slash /vrienden-voor-het-leven terug naar Ieper en gingen de activiteiten gewoon door, tot vrijdagavond. Voor zes klassen dertienjarigen. Uit beide landen. Energievreters. Entertainers, topmeiden en dito kerels... Op vrijdagavond ben ik in half comateuze toestand in de zetel geploft en ik merk dat we ondertussen zaterdagavond zijn. De dag dwaalde voorbij in een mix van zware vermoeidheid en extreem contentement . Ontroering ook, om de mooie vriendschappen en het emotionele afscheid bij veel van onze leerlingen én hun gasten. Ik koester de fijne contacten met onze Nederlandse collega's, en bij het zien van de afscheidstranen van onze jeugd, wist ik zeker: zij doen dit ook... Niet één uur in de