Doorgaan naar hoofdcontent

7 foto's, 1 week

U hoort het me nog eens zeggen: de dagen gaan open en dicht en wat daartussen zit is even hectisch, heftig als gejaagd. De voorbije week was alweer een aaneenschakeling van hoogtepunten, die ik omwille van hun randomness heel erg waardeer. (Ik heb het eventjes gehad met met stress gepaard gaande emoties, 't mag gerust heel wat rustiger worden hier. Leve voortkabbelende herfstdagen. U mag ze me - liefst aangetekend- verzenden. )

Vorig weekend zakte De Zon (aka mijn metekindje Lucie) nog eens af richting Ieper. Het minimeisje is één en al vrolijkheid, guitig met een hoekje eraf. ("Metersoet, Lucie is vandaag heel stout", zei ze toen ze haar ogen opendeed en ze vulde de middag met het ene kattenkwaad na het andere. )
De vonte smet, ik weet het echt wel zeker. 

We hadden ook even een kousenissue. Dat is iets heel eenvoudigs, ik hoop zelfs dat u het een beetje herkent: we hadden kousen, maar we vonden ze niet. In alle kleuren en in alle soorten. Bon, u herkent dit zeker (please!). Na drie kwartier matchen keerde de rust terug in onze kleerkasten. 

Omdat de herfst hier met gemengde gevoelens onthaald wordt, dacht ik dat wat vrolijke versiering geen kwaad kon. Iets met kabouters en paddenstoelen. .Ik blijf ook nog altijd volharden in mijn plan om de herfst ook gewoon weg te jagen met cosyness en gesnoezel, gezinsuitstapjes -naar den Décathlon, bij voorbeeld- hoorden daar deze week ook bij.  En flanellen dekbedovertrekken. 


De Sint durft al eens binnenpiepen, wat zorgt voor heel wat brievenplakstress, en omdat we de dingen niet kunnen blijven uitstellen, onthulden Drakenjager en ik het Grote Geheim aan Nuno. Mijn hart brak, man, in wel achtduizend stukjes...

De herfstvakantie lonkt dan wel, maar Het Nest worstelt zich de laatste tijd door proefjes en proeven van alle slag en soort. Over afval. Over vervoegde Franse werkwoorden. Over het verhaal van Jonah en de walvis. En over onderwerp en werkwoord. U mag drie keer raden waarmee ik het meest heb geholpen... 

7 foto's, 1 week. 
Meer van dat, graag.















Reacties

  1. Inderdaad: meer van dat graag :) ! Mooie beeldjes! En trouwens: ondanks de hectische weken zie je er stralend uit; wat zal dat na een weekje vakantie dan wel niet geven :)?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zoveel complimenten... *bloosje*

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...