The simple life

Ik wil het nog niet helemaal geweten hebben, maar af en toe doe ik al eens iets wat in de richting gaat van de eerste september... Zo stelden we de riempjes van Jackjes eerste schooltas al bij, checkten we of we al kaftpapier hebben voor de eerste boeken (Neen! We hebben nog NIETS gekaft!) en pasten we alle lelijke witte gymschoenen die we in huis hebben. We zijn dus al een heel klein beetje voorbereid op wat komen gaat, zonder helemaal te overdrijven en te vergeten dat we nog een kleine 2 weken vakantie hebben... ("2 Weken? Dat is de hele duur van mijn zomerverlof", hoor ik mijn broertje zeggen. Yes, it is! ) Eén van de leukste maar meteen ook moeilijkste keuzes bij het begin van het nieuwe werkjaar is telkens weer een goeie, degelijke agenda vinden. Niet dat er geen agenda's te vinden zijn, maar ik ben toch telkens weer betikketakt om de origineelste, kleurrijkste, grappigste of speciaalste uit te kiezen, én hij moet ook nog eens overzichtelijk en handig zijn. De la

"Het zal in oktober 5 jaar geleden zijn dat oma Lieve gestorven is." "Wie heeft jou dat verteld? Of wist je het nog?" " Opa zei het. Ik was toen nog maar vijf of zes. Maar het is nog altijd even erg, vind ik." Ik wil nog net zeggen hoe erg ik haar nog elke dag mis, en dat iemand missen helemaal oké is, maar de dikke traan op mijn wang drupt in mijn bord. De waarheid kwam uit de mond van een jongen van tien en we voelden allemaal hetzelfde.

Een twintigtal jaar geleden gingen mijn ouders eens een weekendje weg. In mijn hoofd was het naar Engeland, maar het kan zeker ook naar ergens anders geweest zijn. Anyway, ze kwamen thuis en ik kreeg van hen 2 cd's: de gouden van Abba en een best of van Elvis. Ik weet niet of zij al het materiaal van Elvis kenden, maar ik heb the king door die cd leren kennen, en was meteen verkocht. Hoe vaak heb ik als bakvis 'Can't help falling in love' en 'Heartbreak hotel' of 'Love me tender' gedraaid? Hoe vaak meegewiegd met 'Suspicious minds', geshaket op 'Jailhouse rock'? Toen ik gisteren in de krant las over zijn veertigjarig overlijden en voor mezelf wou uitmaken wat ik nu écht het allermooiste Elvislied aller tijden vind, heb ik toch wel even getwijfeld. Van 'Always in my mind' krijg ik -zeker bij de brug ergens halverwege- nog altijd een serieuze krop ter hoogte van mijn strottenhoofd, bij 'Return to sender' huppel ik nog alt

Lieve schatten, hier werd gisteren serieus vergaderd. Overlegd en bedacht. Gewikt, gewogen en beslist. Waarheen, hoe laat, met welk soort boot (écht, hé!) en via welke kant van het eiland. Niet te doen, nu ik er zo over denk..., maar, hé, volgende week deze tijd ben ik eventjes hélemaal wég...  naar de bloedhete Amalfikust, vlakbij Napels. Met Emmy , natuurlijk! Ter voorbereiding checkten we op welk eiland we zéker willen zwemmen, hoe laat de laatste boot terugkeert naar het vasteland, waar de kabelbaan start en waar ze eindigt, in welke restaurantjes we onze Napolitaanse pizza's gaan eten en vooral ... waar de gelati het beste zijn!!! Sinds vorig jaar bundelen we onze ervaringen in 'nus boeksje', een gedetailleerd / geanimeerd reisverslag dat we nauwgezet aanvullen, van voor vertrek tot na terugkomst. (Ik lees hier net dat ik vorig jaar op vrijdag12/8 een vegan pasta met seitankroketten een slaatje en sesamzaadjes gegeten heb en daarna een roomdessertje. Dat was '

Wie zijn ze toch, de vetters die vanaf 1 augustus te passe en te onpasse langs hun neus weg komen zeggen dat de congé ol overweuge is . Alsof wij dat niet weten. En alsof wij niet kunnen tellen. Gastn, wij houden dat allemaal keigoed bij. Wij wéten dat het vandaag al woensdag 2 augustus is en dat dat wil zeggen dat de vakantie nog maar even halfweg is. We weten ook dat er nog zotveel plannen voor deze maand in de pijplijn zitten. Wij moeten nog eens op reis, wij. Kamperen. We hebben nog sortietjes naar zee, een gezellige familiebbq, een  meidenmamashopping, een dagje met toffe collega's/vriendinnen, een verjaardagsfeestje, een say-yes-to-the-dressdag, een jour d'amour en héél veel gechill te gaan. Hoe wij dat allemaal zo goed kunnen bijhouden? Met de mamasoetkalender , vanzeneigenst! Een traditie die we nu toch al enkele jaren voortzetten en waar we allemaal heel content van zijn: overzichtelijk, combinatie van woord en beeld en dus voor alle leeftijden, quoi... Dit i