Doorgaan naar hoofdcontent

Soetshoot!

Warning all mums 'n dads out there: er komt dus echt een moment waarop je kinders het niet meer zo fijn vinden om op élke foto van hun moedertje te staan. ("Nééééééh!" "Nooooooo!" "Nope!" of "Niet weeeeeheeeeeer!" en meer zulks.)

 Ik vraag dus sinds een poosje nadrukkelijk toestemming voor elke foto die ik van hen neem. 

Soms zeggen ze er zelf al bij dat ik hun pics mag publiceren, al zeker als hun haar net gewassen of geföhnd is, of net in de gel gestoken. Zo ook als Nuno zijn lievelingsshirt draagt of Quinns winged eyelinder perfect gelukt is. (Ik denk dat ik het dan zelfs niet moet vragen, maar 't lijkt me wel een faire deal om het gewoon toch te doen. En om geen publicatiefarcen tegen te komen, zeg maar. ) 

Ze lachen hier vaak om de instaverslaving van hun Mamasoet (hun woorden, zeker niet de mijne;-)), maar ze hebben soms een klein punt: ik denk vaak in beelden en onderschriften, maar 'k had dat ook al voor Insta zijn intrede deed. En ook: mijn kinders moeten maar zo fotogeniek niet zijn! 

Met Kerstmis had ik superveel geluk: iedereen vond dat zijn/haar haar goed lag, make-up on point was én onze truien pasten zelfs een beetje samen... 

Gewoon zonder onderschrift: Los Demettos op hun feestelijkst.











Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...