Dankbaar!

Dat we onze handjes mogen samenleggen als alles goed gaat, werd de voorbije week nog eens pijnlijk duidelijk. Dat het in korte tijd helemaal fout kan gaan en dat je dat helemaal niet in de hand hebt, was de lesson-to-be-learned. En dat missen des mensen is, dat is ook waar. Maar dat we dat beseffen en durven te zeggen, is helemaal te danken aan de goeie afloop voor het kleine snoesje.

Ik mag niet bedenken hoe fout dit had kunnen aflopen... Vooral voor het snoesje. Zéker voor het snoesje. Maar ook voor het onmens dat de fout maakte.

Ik had hem gecastreerd. Zonder verdoving. En zijn oog uitgeprikt. Zijn vel had ik met kokend vet bewerkt. Hij zou het niet meer naverteld hebben.

Maar alles is goed, en dat maakt ons blij.
Wij zingen luid en blij...

"Lucy in the sky with diamonds..."