Doorgaan naar hoofdcontent

Op rust

Ze tuurt in de verte wanneer ik haar in de eetzaal opzoek, het sneeuwwitte haar keurig gekapt, haar  handen in haar schoot gevouwen. Ze knippert de tijd met haar ogen weg.
Ze herkent me niet meteen en het is pas als ik haar vrolijk toezwaai  en -lach dat ze lijkt te beseffen dat ik het ben. "Meter!" "Soetkin."
Niets in haar reactie zegt me dat ze beseft dat ik er gisteren ook was.
"Gaan we naar mijn kamer?"
"Ja. Geef me je arm."

Onze voeten schuifelen de tijd weg. Een voettocht, richting haar kamer. We stoppen even en blazen uit van acht verre meters. We schuifelen verder, op zachte pantoffels, die ze nog niet helemaal gewoon is, want het zijn nieuwe. Maar ze zijn warm genoeg en zitten vast genoeg en het zijn nieuwe. Ze heeft ze pas gekregen. Het zijn nieuwe.

Haar vingers wrijven de tijd weg als ze me vanuit haar relax goedkeurend toekijkt.
"Hoe is 't?"
"Goed. 't Is koud buiten, kouder dan gisteren."
"Maar hierbinnen is 't warm."
"Ja, hierbinnen is het goed. "


"Je hebt wel een mooie sjaal aan. Heb je ze zelf gebreid?"
"Nee, ik brei niet. Weet je hoe die kleur heet?"
"Neen."
"Muntgroen. Dat heet zo."
"Ah. Wil je een straffe ment?" Ze rommelt in haar kastje en peutert het papiertje los terwijl de zondag verder kabbelt. De ment smelt de tijd weg.

"Je hebt een mooie sjaal . Heb je ze zelf gebreid?"
"Neen, ik kan niet goed breien."
"Zo'n mooi kleur, zeg."
"Die heet munt, die kleur."
"Ach."

Ze vertelt over haar ouderlijk huis, waar mijn overgrootouders aardappels teelden. De buren hadden dat niet, zoveel grond, maar ze waren ook gelukkig. Eén jaar heeft haar vader eens vlas gekweekt, maar 't was mislukt en dus werden het het jaar erop weer aardappels. En de buren kweekten ook aardappels, maar zij hadden niet zoveel land. Maar ze waren ook gelukkig.

Ze vindt dat ik een mooie sjaal draag, vertelt dat ze van de kleur houdt en ze is oprecht verwonderd als ik haar vertel dat ze muntgroen is. Ik heb ze niet zelf gebreid. Ik kan dat niet.

Ik zoen haar tot ziens  en besef bij het indrukken van de liftknop dat 'tot volgende week' voor haar meer en meer 'tot gisteren ' is.





Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Bedankt, verwenner!

De fijnste schoolweek van 't jaar zit erop. Echt. Genoten heb ik. Ge-no-ten. Waarvan? De verwenweek. De watte? De verwénweek. Het concept is even eenvoudig als geniaal. 1 Schrijf je in. Noteer net en duidelijk je naam. 2 Wacht enkele dagen af. Bijt niet op je nagels. 3 Ontvang een stiekempjestopsecretgeheim briefje in je vakje met daarop de stiekempjestopsecretgeheime naam van de persoon die jij de komende week zal mogen / moeten verwennen. Bij mij was het van mogen , want ik had Mattias Derycke geloot. Ik geef toe, zonder expliciet te zijn en namen te noemen: er lopen onaangenamer typen op ons SVC rond. Zeker als je ze hypothetisch gezien zou moeten verwennen... Ik werd zelf extreem aangenaam verwend, maar tastte tot donderdag nog in het duister over wie die geheime weldoener dan wel was. Dat het een man was, stond vast... Wie denkt er anders aan om mij, geheelonthoudster,  van  een Duvel te bedienen? Maar wie. Wie, o, wie?! Na een aantal fijne attenties voo

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!

Koningin Angina

Manman, koningin Angina heeft me zwaar liggen... Voor wie niet weet hoe mijn keeltje er de voorbije dagen uitzag, klik hier . Opgelet, 't is niet voor gevoelige kijkers. Wie koningin Angina liever vrolijk en blij bezig ziet, kan zich tegoed doen aan dit filmpje: Om maar te zeggen... aan alle ellende komt een einde, en ik ben zomaar eventjes anderhalve kilo kwijt. (Bijna zei ik: "Meer van dat!" Maar ik beet mijn tong er net op tijd af.)