Stiekem ben ik wel een beetje fan van grote evenementen, vooral als ik ergens aan de buitenboord kan staan en toekijken. Vanop afstand zien hoe mensen opgaan in het moment, dat kan mij oprecht ontroeren. Grote concerten met een meeneuriënde massa, aandoenlijke afscheidsrituelen op school, een kampvuur met een zangstonde. Mensen die en groupe een gevoel delen en dat luid en duidelijk laten horen, ik krijg er kippenvel van.
Ik had me dus ook vanalles bij voorgesteld, bij de Grote Bevrijding uit Corona. In mijn hoofd zou ik al mijn vrienden en vriendinnen terugzien in een slow motion van contentement en ontroering. Ik zou op tijd remmen en hen alleen een elleboogje geven, en misschien wel een traan wegpinken, zij het dan discreet en vanbinnen. Ik zou mijn broers en schoonzussen toelachen, mijn ouders virtueel rond de nek springen en met Emmy zou ik smullen van 't vaderland weg, met tussenpauzes, maar zonder rem.
't Was allemaal een beetje zonder dat mondmasker gerekend, maar ik heb toch een week lang mijn hart met beide handen vastgehouden. Het was er anders vast en zeker uitgesprongen.
Simpelweg tesoamn, tesoamn is simpel ;-)
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!