Doorgaan naar hoofdcontent

My instax mini 8: beginnersgesukkel!

U heeft er een poos op moeten wachten, want het is ondertussen al een kleine maand geleden dat ik u een nieuwe reeks beloofde... Fijne momentjes, vastgelegd met mijn Fuji Instax Mini 8.

't Is niet dat ik nog geen fotootjes nam, maar ik heb toch een beetje moeten wennen aan de (licht)instellingen en de handhave van mijn roze kodaksje.
De tegenvallende resultaten vielen in 2 categorieƫn te sorteren:

1: Te donkere foto's (lees: je zag dat er in de verte iemand iets tofs aan 't doen was, maar wie die toffe gasten waren, was een raadsel, en ze konden net zo goed poedelnaakt of met hun rug naar je zitten of hun middelvinger opsteken, geen mens ging er wat van zeggen.)

2 Onduidelijke foto's (lees: je zag witte tegels met donkere voegen, maar 't konden net zo goed plafondplaten of wandfaiencen zijn, laat staan dat je de familie Demette in de verte zag poseren voor de anniversaire van marraine Marie-Noƫlle. Jammer. En zonde. )

't Is niet dat er in januari niet genieuwjaard, gefeest en getoost werd! Neenee, ik wijt de miserie vooral aan de winter. Donkere dagen, schemerige zaaltjes en slechte binnenverlichting. En dan kan de beginnende hobbyfotografe (yours truly) het wel vergeten.
U zegt? Een tweede poging?
A, neen, hĆ©, dat wil ik niet, want de allereerste (en voorlopig Ć©nige) spelregel die ik mezelf oplegde was dat ik van elk gezellig evenementje maar 1 (ƩƩn) foto zou nemen. Ook als die niet 200 % was.

Opvallend waren ook de verschillende reacties die ik op het toestel kreeg.
Mijn paatje, bijvoorbeeld, kan er nog altijd niet bij waarom iemand in de tijd waarin we leven, met alle technologie en vooruitgang op vlak van multimedia en fotografie, überhaupt nog maar zo'n toestel zou kopen! Hij verklaarde mij nog net niet gek en zijn reactie bij mijn eerste test was ook uiterst twijfelachtig, maar dan vooral zelfs nog omdat hij als ƩƩn van de enigen herkenbaar in beeld kwam :-)
Het toestel bleek wĆ©l een enorm  succes bij twintigers en dertigers, vooral meisjes en dames. De kleur zal er voor een groot stuk tussen zitten, maar de meest gehoorde opmerkingen zijn toch wel: 'waauw, nu gaat het echt wel om een momentopname', 'waauw, en er zit daar geen enkele filter op' en 'waauw, 't is echt iets voor jou'. (Kenners, die dames!)

Ik ben dus nog altijd in de oefenfase...

Maar er is beterschap op komst... beloofd!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat Ʃn kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...