The simple life

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Af en toe steel ik eens een shopmoment op zaterdagnamiddag, maar met een proefwerkenregeling die mij extreem gunstig gezind was moest ik vorige week niets illegaals doen: ik kon gewoon een héle vrijdag los gaan... Hop, naar Brugge! In mijn hoofd zag ik de dochter al in een neplederen fraksje en ik had Jack beloofd nieuwe sneakers te kopen voor Rollebolle , dus ik had oorspronkelijk wel een missie... maar ook een focus die wat pingpongde. In de voormiddag probeerde ik écht wel mindful en vriendelijk mijn aandacht terug te brengen naar de basismissie, in de namiddag leek het meer op freewheelen en had ik vast deugd gehad van een pilletje rilatine. (Om maar te zeggen dat ik mijn missie half vervulde en aanvulde met ... eh... jah... laat het ons occasionele aankopen noemen, musthaves die mij vanuit het winkelrek riepen. En de lokroep... jah... ik ben ook maar een mens, hé!) Ik wist op voorhand al dat het thuisfront me zou vragen of ik toch zeker ook wel iets voor mezelf had gekocht , ...

Het wit.  Onhoorbaar is het wit. Slechts wat getrippel van vogelpoten heel omzichtig in de bange stilte van het wit. Onhoorbaar ligt het wit in de leeggeblazen ochtend. Ik schrijf er geen voetstappen in. Roland Jooris, 1977 En dan mag het nu gaan zomeren!

Een poosje geleden smachtte ik naar zonniger tijden. De amaryllis die toen nog volop in de knop zat, is de voorbije dagen komen piepen; ik beken dat ik vanmorgen zeker een kwartier naar zijn trompetjes heb zitten kijken... En net toen ik terugkwam van heel eventjes boodschappen doen, sprong zijn minibroertje open. Een intieme ontboezeming, met het risico een freak genoemd te worden: ik word daar oprecht heel gelukkig van.

Mothers of little boys work from son up till son down. Lees: vanaf kwart na vijf.

Dat zonnig zijn waarover ik het laatst had, dat liep de laatste tijd niet echt van een leien dakje. Ik merk in heel veel dingen dat ik niet altijd de Soet ben die ik in mijn hoofd het liefst zou willen zijn: niet de zorgeloze mama, niet de vrolijke vrouw-van, niet de optimistische vriendin en niet de (ge)motive(e)r(en)de collega. Ook niet de positieve zus of dochter. Erg. Enfin, ik lijk iemand anders te worden, iemand die ik in mijn hoofd verfoei... Dat had ik vroeger al eens gehad, zij het in veel ergere mate, zo erg zelfs dat ik het niet meer helemaal alleen kon oplossen, maar bon, een mens denkt dan dat-ie het nooit meer zo ver zal laten komen en dat gemis en verdriet nooit meer zo groot zullen zijn. Alleen zijn er nu zoveel andere redenen die mijn hoofd doen hangen en de energie uit me zuigen. Tijd voor een gefundeerd actieplan, zoveel werd deze winter duidelijk. Want dat ik het niet meer zo ver zou laten komen, dat had ik aan mezelf beloofd. En ik kan het Het ...

Zijn het die eerste voorzichtige krokussen, is het die moedige amaryllis of zouden zelfs de cactussen hun werk doen? Ik merk in heel veel dingen dat mijn inwendige barometer weer voorzichtig richting 'zonnig' gaat staan... Na het poederlaagje sneeuw van de voorbije week sloeg de twijfel weer eventjes toe, maar ik nam mezelf voor alleen nog zon in mijn hoofd toe te laten... De Soetmobiel heeft een eigen voorraadje luistercd's en de voorbije weken bleek 'De griezels' van Roald Dahl één van de favorietjes van het Nest te zijn... Het bevat één van mijn allerliefste passages aller tijden... " Mevrouw Griezel was lelijk. Dat was niet altijd zo geweest... maar ze had zulke negatieve gedachten dat haar gezicht elk jaar een beetje lelijker werd. Bij elke gemene gedachte werd ze lelijker en lelijker en lelijker.  Wie positieve gedachten heeft, kan niet lelijk zijn. Nooit. Zelfs al heb je een haakneus, een pukkelkop of de grootste konijnentanden: wie mooie ged...