The simple life

Als je uit een raam kunt leunen rek je dan zo ver uit dat je zult vallen of haar net, net zult kussen -  zij zal wachten, haar hart zal bonzen, zij zal zien hoe ver je reikt. Bedankt, Toon Tellegen. Ik wacht geduldig af ;-)

De uitnodigingen zijn op de bus, de taart is besteld, de tafels gaan versierd zijn en er is zelfs drank voorzien... Iedereen heeft al kleren, de meesten gaan zelfs schoenen dragen en anderen sandalen of Birkenstocks. Ik heb al gebeld naar Frank en Sabine en het lijkt in orde te komen en ik denk zelfs dat we het glas in de open lucht gaan kunnen heffen. Half mei reiken wij de gouden schoen uit aan ons boytje, en ik zou bijna durven zeggen dat we er klaar voor zijn... Wat nog moet gebeuren? Details ! Cava halen, een taartschep zoeken, aperitiefhapjes voor de kinders maken, speelgoed regelen, het dessert versieren, melk en suiker kopen, de kaartjes drukken, de bedankjes afhalen, de gouden schoen arrangeren EN KIEZEN WELKE KLEREN IK GA AANDOEN. Ik denk echt dat we er bijna klaar voor zijn ;-)

Ik heb er eens speciaal op gelet, op feestdagen leggen mensen hun haar vaak extra mooi. Mezelf buiten beschouwing gelaten (de bad hair days volgen elkaar hier in snel tempo op, waar is kapper Mia als je haar nodig hebt?) was er met Pasen duidelijk een lijn in de kapsels van Claeys, Claeys en Claeys terug te vinden.  Allemaal op hun paasbest,dat spreekt.

Ze komt en vraagt niet wie je bent en wat je doet, waarom alleen of zo met twee. Ze gaat en neemt mee wat tussen woorden hangt. De zee maakt zich geen zorgen, niet heen en niet terug.

"Er zal gewerkt worden aan onze internetlijn, van maandagochtend tot woensdagavond.Geen WiFi, we gaan eventjes digitaal detoxen." Lieve schatten, u wil niet weten wat het effect van die 2 zinnen op Het Nest was! Een breed scala van wild geroep (Nuno), uitgetrokken haren (Quinn), licht en zwaar gevloek (...) en gebaren waarbij een gemiddeld acteur echt heel diep in zijn binnenste moet gaan, waren het gevolg. Getier en gebrul, gemopper en gesakker. Een proefwerk dat nu echt niet zou lukken. Een upload van punten die niet door kon gaan. Een guild waarin niet geplayd kon worden. Een team dat geen check-up kreeg. Iemand kon ook de tafels niet oefenen (!) en iemand anders zou twee dagen lang geïsoleerd van haar vriendinnen moeten doorbrengen. Ze zouden 2 dagen van YouTubeupdates missen en niemand zou nog mee zijn met hoe de wereld draait. En hoe zouden we weten welk weer het zou worden?  Het einde van de wereld, quoi. Toen trok iemand het blaadje van de kalender en de rust ...

Ze is al een hele poos mijn knalrode nagels aan het bestuderen: ik voel haar eventjes wrijven, haar vingertjes glijden zacht over de randjes en ze test twee keer of ze toch niet -oeps!- loskomen als ze eraan krabt. "Draag jij geen nagellak meer, Lucieloes?" "Neen!" Ze grijnst van oor tot oor, haar tong draait uitdagend in haar mondhoek. Ze laat de punt van haar linkerschoen heen en weer draaien, en wipt terug op haar andere voet. "Ik draag geen nagellak meer! Nagellak is voor chichimadams!" Machtig metekind, het mijne!

Het was ja-ren geleden dat ik nog echt eens ging betogen en het kietelde al een poosje; als de jeugd zijn mond open trekt voor een frisser klimaat is het aan de mama's en de papa's om daar toch zoveel mogelijk de schouders onder te zetten, dacht ik! De voorbije maanden kon ik er om wisselende redenen niet bij zijn,  maar 15 maart stond plots helemaal vrij te blinken in mijn agenda... Global strike for the climate , en ik moest er niet eens voor staken... 't Gapte lik een oven!  Een kleine schop onder mijn kont, meer was er niet nodig om met de trein richting hoofdstad te sjezen, en met een muts, sjaal en winterjas kon zelfs de regen geen spelbreker zijn. Maar man, wat een zalige dag was me dadde ? Ik denk dat elke actie- en drukkingsgroep die ik de voorbije jaren een warm hart toedroeg op het appel was, voorzien van vlaggen, borden, flyers, megafoons en toeters. Enthousiaste kinderen, milieubewuste oma's en opa's, activerende meesters en juffen, bezorgde mama...