Doorgaan naar hoofdcontent

Colomba Livia

Wij trekken nestjes aan, zo lijkt het wel...

Sinds enkele dagen huist in ons straatboompje een koppel grijze duiven. (Ik checkte het even hier, het blijkt om de Colomba Livia te gaan, ook wel rotsduif of stadsduif genoemd. Koddig: grijs met een zwarte streep in de nek.)

Hoewel ik een hékel heb aan gevogelte allerhande, vind ik het begluren van die tortels best fijn, vooral omdat ik het zowel uit mijn slaapkamer als vanuit de zetel kan doen. En terwijl je gluurt, doe je niets anders, dus ik word er behoorlijk zen van. Dat kan ik van Jackman niet zeggen, want hij draait helemaal wild als hij de mamaduif of de papaduif of het volledige koppel oudersduiven aan en af ziet vliegen met takjes, takjes en eh... takjes. Opwinding alom! Spanning!

U begrijpt vast dat wij hoopvol uitkijken naar de duivenjongen die wij , gemakkelijkheidshalve, tot onze huisdieren rekenen. Bij elke "roekoe" wordt met extreme interesse het gordijn omhoog gerold, om toch maar niets van het spektakel te missen!  Komen ze? Komen ze?

Als het tweede nest van Poperingseweg 249 een feit is, komt u het als eerste te weten!






Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...