Onder deze hemel reed ik dit weekend naar huis.
Eerlijk, ik ben zelfs eventjes gestopt om een foto te nemen omdat de regenboog zich zo mooi aftekende. Nog eerlijker: ik krijg daar een krop in de keel van.
De hele weg naar huis checkte ik of tegenliggers in hun achteruitkijkspiegel ook al gezien hadden hoe mooi de hemel was... en hoorde ik mezelf foeteren op onbekenden die niet ééns de moeite deden om stil te staan (zelfs niet figuurlijk!) bij zoveel schoons...
Toen ik bijna weer thuis was en merkte dat de dubbele regenboog die er ondertussen bij was gekomen aan het verdwijnen was, ben ik nog eens gestopt om het thuisfront te bellen. Dat ze als de bliksem naar buiten moesten want dat er iets keimoois te zien was boven Vlamertinge City.
De kick die ik kreeg toen ik -door de telefoon, langs de kant van de weg - hun oprechte, kinderlijke verwondering in heel veel ooooohs, aaaaaaahs en waaaaaaauws hoorde, daar kan ik nog wel een weekje mee verder.
Content dat zij daar net zo van kunnen genieten als ik. Iets met een geslaagde opvoeding. Of #goals.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!