De voorbije twaalf maanden waren niet de spectaculairste. 2017 was een rustig jaar. We maakten geen verre reis, er kwam geen gezinsuitbreiding en we bleven (heel erg) gelukkig gespaard van grote en kleine miserie. (Ik denk dat een wansmakelijke schimmel op mijn longen mij het meest geplaagd heeft, en ook dat is alweer een halfjaar geleden. Al was-ie toen wel al minstens even lang blijven hangen. )
Mijn favoriete plek bleek mijn felbevochten hoekje in de zetel (wegens veel te weinig tijd) in de koude wintermaanden, een strandje met-de-haren-in-de-wind en met-de-voeten-in-het-water in Procida de voorbije zomer en ons tafeltje bij Soula in Roeselare, met een goed gevuld bord Grieks comford food... het hele jaar door! Je zag mij het vaakst in mijn neuterstrui, jeans en sneakers, met modern twist kajal eyeliner van MacCosmetics en ook mijn pot gel beleefde hoogdagen.
Het liefst neurie ik nog altijd mee met patience van Guns 'n roses en als ik zelf iets mocht spelen, durfde het al eens een vioolthema uit Lord of the rings te zijn. Zonder podiumprésence, maar daar wordt aan gewerkt. Ik heb nog altijd een gloeiende hekel aan gezelschapsspelletjes die ik niet kan winnen, aan de was uitleggen en aan schooljuffrouws. Weinig nieuws, so far.
Ik krijg het wél nog altijd warm als ik denk aan de verre bekenden die ik in 2017 plots beter mocht leren kennen. De nieuwe veggiegroep Eva Westhoek bracht me bij mensen die ik sinds jaar en dag bewonderde, maar nooit aansprak. Gelijkgestemde zielen, birds of a feather. Mensen die om dezelfde reden als ik (of helemaal andere!) vegetarisch of veganistisch leefden. Dat er onder hen ook enkele straight edgers zaten, die net als ik al bijna 20 jaar bewust proberen te leven, deed mij heel veel deugd. En dat ik eens niet moest uitleggen waarom ik geen vlees eet, geen alcohol drink en niet rook. Dat dat voor sommige mensen even evident is als voor mij, dat was thuiskomen.
Het Nest knalde de voorbije maanden dat het een lieve lust was: we vierden het vormsel van Quinn, Jack was plots geen kleuter meer én Quinn liet de lagere school achter zich. Dat Nuno Frans leerde en sprak, was de kers op de taart. We kijken nu al uit naar volgende zomer, naar 2 baguettes et un pain...
De grootste verandering voor Los Demettos was er één voor Drakenjager: in het voorjaar stopte hij van de ene op de andere dag met roken en toen hij in het najaar besliste om minder te gaan werken, viel een pak van onze schouders. We kochten tijd om samen dingen te doen, woensdagnamiddagen bleken plots maar half zo stressvol (zelfs in volle proefwerkenperiode!) en ook de avonden verlopen rustig, gestructureerd en onder controle. Gas terug om met volle gas te chillen. Kwalitijd.
Voor 2018 mag het allemaal een beetje meer van hetzelfde zijn.
Rustig kabbelende dagen met tijd voor Het Nest en fijne vrienden en collega's.
Energie krijgen van gelijkgestemden, mij smijten met de machtige, getalenteerde en creatieve kinderen die ik elke dag in mijn klassen terug mag zien.
Koffie drinken met hartsvriend en -vriendin, berichtjes van en naar wie ons nauw aan het hart ligt, plannen maken en dromen achternagaan.
Rust vinden in ons hoofd en neuters negeren, focussen op kansen en halfvolle glazen.
Léven.
Graag zien en dat durven te zeggen.
Loslaten.
En dankbaar zijn.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!