Doorgaan naar hoofdcontent

Viva Rotterdam!


Een grote week geleden namen we het er nog eens van... op naar Nederland, op naar Rotterdam! Blijkt dat een erg gezellige, rustige, hippe en lekkere stad te zijn...
Omdat we ons een beetje overwerkt hadden, waren Emmy en ik vertrokken met het idee ons vooral niet te overdoen... te chillen, te genieten en ons hoofd leeg te maken.

Hadden we dat eventjes goed ingeschat! Rotterdam loste de verwachtingen helemaal in. Qua architectuur een fijne puzzel van modern, moderner en modernst, fijn met elkaar verweven gebouwen die telkens toch net wat anders bleken dan hun buur... Het maritiem museum (met vrij toegankelijk ponton en prachtige, authentieke boten) had een toffe museumshop waarin we ons eventjes lieten gaan. Prachtige vergezichten in de haven ook en rond de Erasmusbrug, hippe eettentjes met levendeverse producten tegen een prikje (My thai Son, verschrikkelijk lekker en heel redelijk van prijs)  heel veel geuren die het water in onze mond brachten en vooral... heel veel vriendelijke en enthousiaste Ollanders en Ollandeuses. (Alles naar wens? Heeft u genoten? Reken maar van yes!)

De kou kon ons contentement niet bederven, want met 2 paar kousen, wanten, sjaals, mutsen, hippe zonnebrillen en bandana's reizen deze 2 meiden het land uit, over bruggen en onder viaducten. We hielden die wantjes ook gewoon aan om te picknicken en met onze ogen toe waanden we ons alweer in putje zomer!

We gaan zeker nog eens terug, er valt nog heel veel meer te proeven!









Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...