Serotonine

Enkele weken geleden trad Selah Sue naar buiten met haar ijzersterke getuigenis over het heil dat zij in medicatie vond, toen het even helemaal donker was... Vandaag lees ik getuigenissen van bekend Vlaams volk dat uit de schaduw van psychisch lijden treedt, een oproep om het taboe te doorbreken.

Ik glimlach. Nee, ik lach!

Nooit hoor je mij zeggen dat dat donker relatief is, iets voor wie zich te snel laat gaan. Zo'n mistgordijn overvalt, verlamt en wurgt je. Het vreet je vanbinnen leeg, tot alleen je karkasje overblijft. En je wil niet spartelen, want je kan het niet.

Wat zou jij doen? Wat kan je doen? Hoe lang blijf je drijven in deze ratrace van snelsnel en vlugvlug en veelveel en meermeer en nognog en nooitgenoeg? Mag je eigenlijk nog verdriet hebben? Op je plooi komen? Kan dat nog? Durf jij dat?

Van mij mag je. Moet je. Leef. Lach. Huil. Brul. Snik met grote ophalen of stiekem in het donker. Voel dat je leeft.
En al snijdt het snoeihard, de wonde zal helen.

Op een dag smaakt je boterham je weer, en glimlach je. Wat te pijnlijk was om aan te denken, sluipt stiekem je gedachten binnen. Je huilt en lacht tegelijk.

Als je dát kan, komt alles weer goed.
Dacht ik.
Denk ik.
Nee, weet ik nu wel zeker.