Stamboom

Ik was een fladderkind, dat van vriendengroepje naar vriendengroepje fladderde, maar nooit echt een 'beste vriendinnetje' had. Ik zal een beetje anders geweest zijn, of net te laat aan zijn komen fladderen, of misschien vonden die meiden mij net niet leuk genoeg om een bestie te worden. U weet vast hoe meiden op de basisschool zijn.
Zo ergens rond de paasvakantie van het zesde leerjaar, met de eindmeet in zicht, vond ik precies toch wel aansluiting bij een zachtmoedig meisje dat net als ik ook wat fladderde, ook heel muzikaal was en met wie ik graag onder het afdak netbal speelde. Ik mocht zelfs eens bij haar thuis gaan op zaterdag en ik herinner me ook nog enkele speelafspraakjes in het zwembad.
In het eerste middelbaar scheidden onze wegen: zij ging iets in de zorg doen, daar was ze echt de geknipte meid voor, en ik koos voor een andere school.
Een poosje geleden spotte ik haar in de supermarkt... ze was geen haar veranderd! We raakten aan de praat en ze was nog steeds dat zachte, verlegen en vrolijke meisje uit mijn herinnering.

Vanmorgen las ik verschrikkelijk nieuws in de krant...

Ons kaarsje brandt.
Voor haar.