Doorgaan naar hoofdcontent

Een kleerkast waarin alles matcht.

In de kerstvakantie poneerde mijn vriend dat hij vanaf nu alleen nog grijze truien, jeansbroeken en sneakers zal dragen. Een beetje Steve Jobs achterna, maar hipper, want zo is-ie.

Sinds het me een beetje lukt om mijn gewicht te bewaren (de feestkilo's denk ik eventjes helemaal weg), merk ik dat ik steeds minder kleren koop. Zonder erom te doen, ziet mijn kast er steeds meer als een capsulecollectie uit... Het matcht allemaal  steeds beter met elkaar. Sober, maar niet saai!

Jarenlang kocht ik het ene kleurrijke item na het andere, om dan vast te stellen dat het groen uit de ene jurk niet matchte met het groen uit die gilet (die daar in mijn hoofd helemaal bij paste), waardoor ik weer een nieuw stuk dacht te moeten kopen... Kleur, kleur en nog eens kleur. (En geld, dat mag je er meteen ook bij gaan denken.)

Kleurrijk is ondertussen steeds meer zwart geworden - het verstand zal met de jaren komen - en ik probeer met steeds minder kleren rond (...) te komen. De grootste uitdaging is dat het allemaal ook niet te saai mag worden, want zwart, grijs en wit zijn ook maar eh... zwart, grijs en wit, zeg maar. Dus laat ik mezelf ook af en toe wat kaki toe. Als verwennerijtje.
En als je ook nog eens al mijn tierlantijnen van tien jaar geleden weglaat, blijft er steeds minder tralala, en steeds meer Soet over.

"Hoera daarvoor!" hoor ik mijn portemonnee in de verte roepen.
"Hoera daarvoor", denk ik blij, "en 's morgens zestien minuten langer snoozen."





Reacties

  1. Doe je die kleurrijke kleren dan ook weg? Ik koop ook minder kleren, maar vind het niet simpel om oudere kleren weg te doen, zelfs al draag ik ze zelden, of vind ik ze niet meer mooi. Lichte afwijking ja, ik weet het ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oeioeioei, ik vind dat ook zo lastig... Maar ik pas sinds enkele jaren een truc toe: aan het eind van het seizoen gaan alle kleren in een bewaarzak, tot het volgend jaar.Als ik ze dan weer bovenhaal, beslis ik of ik ze nog ga dragen of niet. Zoniet ... worden ze ... onherroepelijk... weggedaan. In een mand. Waar ze me toeroepen: 'Draag mij! Please, draag mij!' En dan hangt het van mijn karakter af, en van mijn momenten van zwakte... of ik dat kan negeren... Oeps.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...