Doorgaan naar hoofdcontent

Wie 12 wordt verdient... 4 sterren!

Onze meid werd twaalf net voor de proefwerken.
Hoera voor het eerste en bah voor het tweede...
Omdat twaalf nog net iets anders is dan zes of elf, besloten Drakenjager en ik dat ze een extraatje verdiende, een feest dat 2 dagen mocht duren.

Zo komt het dat moeder en dochter vorige week in de vroege ochtend (om 9 uur op een vakantiedag!) met de trein richting Antwerpen spoorden, voor een viersterrenverblijf vol shopping, wellness, lekker eten en gezellig gezelschap. We werden heel erg in de watten gelegd bij Radisson Blu Astrid, kregen een compleet vernieuwde kamer en smulden van het extreem rijkelijke ontbijt dat het een lieve lust was. Hoewel het niet de eerste keer was dat ik er verbleef, had ik dit keer het gevoel dat dat ontbijt echt verschrikkelijk luxueus en copieus was...  Een aanrader, als je 't mij vraagt!
 Het zwembad (met complete wellness en fitness) krijgen ondertussen een volledige make-over, maar wij hadden -lucky us!- nog net het geluk dat we ons volledig konden laten gaan... Zwemmen en dobberen met uitzicht op het Astridplein, 't w as keihard genieten!

De solden maakten ons verjaardagsuitje compleet en we prezen ons gelukkig dat je bij treinreizen je koffers niet moet wegen voor eventuele toeslagen en taxen... 







 Laat u niets wijsmaken: we hebben écht niet alleen gesmuld (Indisch! Chocoladefondue! Donuts! Mauricekoffie!)... maar daar zijn geen foto's van! :-)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...