The simple life

Nog niet zo heel lang geleden wou Junior Jack niet op de foto met Lucie. Meer zelfs, hij wou zelfs tout court niet op de foto. Oma en opa hebben tot nu toe nog geen énkele foto van het vijfvoudige nanageslacht. Maar met kerst is alles anders en zo veranderde mijn knorrig knorrepotje in een babyknuffelaar eerste klas... En omdat alles plots zo vaardig en vlot verliep, nam opaatje nog een paar portretten. (Ik wil ze u niet onthouden, zo trots ben ik op mijn nest... )    

Ik ben niet zo snel fan van iemand, en al zeker niet van onderwijsmensen. Met die laatste soort kwam ik al vaak eens bedrogen uit. Schooljuffrouws, ik heb er een hékel aan! Deze heer hier, Luk Dewulf, maakte een studie van hoe schooljuffrouws denken te moeten functioneren. Ergerlijk zijn ze vaak, voor kinderen met minder schoolse talenten! En ook de hervormers zijn niet veel beter. En Luk is met zijn denkwijze mijn lichtend voorbeeld. Ik las het artikel op zijn blog en dacht: ook dit keer heeft Luk overschot van gelijk!

Het eind van de maand, maar wel heel wat feestjes in 1 week, dat is het soort situaties waarin ik steeds vaker verzeild raak... Dilemma dit keer: knippen en kleuren, kleuren of alleen maar knippen. (O ja, en hóe knippen, maar daar ging nogal wat studiewerk aan vooraf... En een persoonlijke studie van Nele Reymen. (Die ik ooit eens een smeekbrief schreef, maar het is hier nu de plaats noch het moment om daarover uit te wijden... hihi...)) Ik maakte van mijn hart een steen en van mijn portemonnee een schatkistje en besloot voor het 'knippen alleen' te gaan. Dat ziet er nu zo ongeveer zo uit: En zacht dat het is... zacht! Za-lig.

En trouwens, wie een metekind heeft dat nóg snoeziger is dan mijn prachtexemplaar, mag zich nu melden! (En ja, vake, jij bent ook heel snoezig. En nee, jij krijgt daar geen prijs voor.)

Men stelde mij al -tig keer de vraag "of dat we leuk is, zo'n half kerstekind zijn" en "of er niet heel veel mensen zijn die mijn dag vergeten" en vooral "of ik dan minder, evenveel of meer cadeautjes krijg dan iemand anders". Waarde lezer, ik kan u met de hand op 't hart zeggen dat ik helemaal niet te klagen heb! Veel heb ik aan mijn moeke te danken, die er al 32 jaar lang op staat om een kerstbuche te eten op 24 december in de namiddag, vergezeld van een koffieklets, een geschenk en een verjaardagslied of zes. (Lieve lezer, ik hoor u tellen en ja, ik eet dus echt twéé kerstbuchen in 1 dag. Mag het even?) Geschenkjes zijn een ander paar mouwen, want wij hebben niet echt een geschenkentraditie. Meer zelfs, we hebben er elkaar jaren geen gegeven (mijn drie kinders niet meegerekend, en zeg nu zelf, is er een mooier geschenk dan een kind?) Geen cadeaus, dus, (tot vorig jaar ... ) Ik kan u zeggen dat ik een erg curieus mens ben, vooral als in: n

Wat doet een mens op 26 december? Naar de Palingbeek gaan, vanzeneigenst, en naar de milieuboerderij-waar-alle-dieren-al-om-vier-uur-gaan-slapen-zijn. Zo geschiedde en ik moet zeggen dat we met z'n allen het gevoel hadden dat we er weer eens helemaal uit waren... (Dat mag ook, want daarom is 't ook vakantie, niet?) En dat we nog nooit zo snel in en weer uit de milieuboerderij waren! Boerderijrecord 2013? Check! Omdat Drakenjager mij op mijn dagje zwaar bestoken had, en er zo ook een acuut gebrek aan theekopjes ontstond, reden Tiramisu en ik nog snel even door naar Denikea , om deze mooierds op de kop te tikken. (Niet te hard, om evidente redenen, maar hard genoeg om er keiveel honger van te krijgen, zoveel zelfs, dat wij niet meer thuis gingen geraken zonder gegeten te hebben, op gevaar van uitdroging en hongerdood. Leve de Pizzahut!)  

Ik wens u oprecht een zalig kerstfeest, in élke mogelijk denkbare betekenis van het woord. Heerlijk, heilig, relaxerend, tongstrelend, knuffelend, gezellig en bovenal... comfy! Niet dat ik mij niet graag opdirk, (kerststorm Dirk was gewoon de voorbode voor vandaag!), maar als ik languit in de zetel plof, doe ik dat graag my own way . Niets mag knellen, ik moet gemakkelijk (zonder kleerscheuren, dit keer absoluut letterlijk) bij de hapjes kunnen , dus mag het wat stretchen... (Ideaal, met mijn postuur, al komt daar -geloof me vrij- in 't korte verandering in...) Bovenal, on top of my comfy list, prijken comfortabele schoenen... Birki's in de zomer (1 september op hakjes is telkens een behoorlijk pijnlijke aangelegenheid) en mijn Flairwinterschoenslashsavatjes met een heerlijk nepbontkraagje in de winter. Ook met kerst, zéker met kerst! En divaatje zou divaatje niet zijn, mocht zij niet ook over een paar beschikken. Met glittertjes! Ze heeft een oertje naar haar moertje , d

Joepie, een feestje voor mezelf! Ik kreeg al enkele héél erg fijne geschenkjes toegestopt! Danketje! De spanning is te snijden, hier, want drie paar kinderhandjes popelen om alles wat nu nog onder de boom ligt, open te fikkelen. Geduld is een schone deugd, en het einde is al in zicht. Waar blijft papa nu toch? Zolang hij er niet is, kan ik u nog niets verklappen... Toch blijft u niet op uw honger zitten, ah neen, want hier is toch al in preview ende volledig exclusief... mijn kerstmenu! Ik weet het, in gedachten zat ik al in de toekomst... 't Zal ons toch smaken, hoor!

Woooooow! Vakantie!!! Ze begint pas maandag, maar zit nu al eivol! Wie er nog bij wil, reserveert best 4 of 5 januari.

Hebt u dat ook, dat u een geurtje soms in een doosje wilt vangen? Geen parfum, liefst, want daar krijg ik meteen hoofdpijn van... ( Doet me meteen aan de jonge Drakenjager denken, die mij met een parfum met de welluidende naam "Romance" wou plezieren. Ik zotcontent, vanzeneigenst, maar de geur loste de door zijn naam gecreëerde verwachtingen niet meteen in. Meer zelfs, er kwam geen romantiek van, alleen misselijke migrainemomenten op de bank .) Geurtjes in een doosje dus. Van paddenstoelen in de herfst, of een ijskoude januarimorgen. (De lucht koelt je binnenwerk af, tot aan je trommelvlies. ) Van een vers doosje pralines. Manons! Room, koffie en chokla. De haartjes van Jack-uit-het-bad. Zijn handjes, zijn kontje! Het gloednieuwe interieur van een nieuwe auto. Een houtkacheltje. Een weide vol schapen. (Schapenkak!) De zee. Verse groene pesto. Patatten met de pele, waarop een klontje lookboter smelt. En het liefst van al: campinggras na een plensbui. Of tuingras, dat

  Soms is een kopje thee genoeg. Danketje.

Ik ben niet zindelijk. Neen. U zegt? Neen, ik ben niet zindelijk. Maar ik dacht ... eh... om het u wat makkelijker te maken... eh... dat mijn wenslijstje u wel zou kunnen sturen. Bij deze, enkele voorstellen , maar het lijstje is niet exclusief en ik ben eigenlijk niet zo'n materialist. Alles is welkom, maar dit hier nog ietsje meer.  En voel u vooral niet (te) verplicht! - Ik ben een gewéldige Kitsch Kitchen fan. Sinds jaren, zelfs van vóór de hype. En van vóór Rose Rouge . (Ter volledigheid: ík had het plan zoiets te verkopen in Ieper, alleen... Lore was mij voor!). Waar is de tijd dat ik met oma Lieve naar Antwerpen ging om in Akotee en Akotwee mijn slag te slaan?! Tafelkleedjes, schooltassen, sporttassen, rugzakjes, een wc-rolhouder ... Ik ben een ware Kitch Kitchencollectioneur...    - De nieuwe Koziolcollectie is ook ge-wel-dig! Vooral de nieuwe krantenbak vind ik top! Checkt 'em en beaam: goeie krantenbakken behoeven... en... geen krans / krant! 

Lucieloesje, teerbemind snoezepoesje.

Het duurde welgeteld vierendertig seconden voor ze zich met z'n drietjes giechelend en stommelend op de achterbank installeren. Vier seconden voor 't vastklikken en zes om hun haar netjes te schikken. Wanneer ik de motor start, brult de dochter dat ik zo snel mogelijk Winokio moet opleggen, want ze gaan meezingen. Ik besluit nog voor de gezangen losbarsten even te polsen naar het voorbije proefwerk. Cijferen. O, en spelling. Het blijft eventjes stil, maar al snel besluiten ze gezamenlijk dat het " wel te doen " was. (Wel te doe-hoen? Watte? De dametjes van 8 vonden het proefje wel te doen ? ) Ik slik mijn eerste reactie weg en probeer zo enthousiast mogelijk het gesprekje verder te zetten. Konden zij alles invullen? Hoeveel tijd nam het hele gedoe in beslag? Hoeveel oefeningen waren dat dan? Met een welgemikt "Komaan, mama, rijden!" snoert mylady mij de mond. En hé, ze heeft gelijk, want gedane zaken nemen geen keer. Ze zingen mee met dit heersch

Dubbele gevoelens bij dit filmpje... Gulle gevers en ontroerde ontvangers, ik ben blij voor hen. Wie wil nu geen nieuwe tv? Alleen... wat ik écht wil voor Kerst, is niet in een pakje te vatten. Want tijd met wie je mist, past niet in zo'n strik.

Na een tumultueus weekje is het tijd voor het tweede deel van mijn Goede Voornemens Aftiklijstje voor 2014. ~ Ik zal nog veel meer op mijn strepen staan als het gaat over het welzijn van mijn kinders. Drakenjager tikt me soms op de vingers wanneer ik te empathisch meega in de verhalen van mensen. ( Verkeerde diagnose? Iedereen kan eens missen. Geen les zonder verwittigen? We zijn allemaal wel eens vergeetachtig... Dat type situaties, waarin ik véél en veel te soepel blijk). Ik begrijp de situatie van anderen meestal zo goed, dat ik iedereen altijd alles vergeef. Ook als het over mijn kinders gaat. Nu niet meer, dus. Enfin, ik zal het proberen... ~ Geboortegeschenkjes, deelnemingskaartjes, verjaardagscadeautjes, felicitatiesms'jes... ik plan ze allemaal op tijd, adequaat en met minutieuze precisie te versturen of af te geven. Voor een vergeetkonijn als ik kan dat tellen. ~ Eentje speciaal voor mijn moeke: ik zal de gestreken en geplooide was direct uitleggen, zonder dralen. Enf

Als ze iets knutselbaars krijgt, moet het núnúnú! En zo komt het dat Drakenjager zondagmiddag extreem creatief uit de hoek kwam, en met zijn oudste aan de slag ging met was en wieken . Het resultaat was een vuile keuken en een héél mooi rood kaarsje. O, en een warm en gezellig vader-dochtermomentje. Méér van dat!

Mama Madelief Altijd lief Mijn hartendief Altijd klaar voor mij En als Quinn 't zegt...

Mij hoef je niet te vertellen wat een bleiterkind is, ik had het geluk er één als nestbewoner te hebben. Dagen-, weken-, maanden-, tot twee jaar lang bleitte hij. Somtijds een hele dag, somtijds een halve. Maar stééds een volle nacht. Toen ik gisteren na zoveel commotie in kranten en op tv  hier las dat Lilith er ook eentje had én dat ook zij af en toe het zwarte gat in haar hoofd voelde, kon ik alleen maar opgelucht ademhalen. De roze wolk bestaat niet, dat kan ik na 3 keer bevallen met zekerheid zeggen. Al hebben de dagen hier nu toch wel vaak een gouden randje.

Het stormde de voorbije weken af en toe zo erg dat ik zo nu en dan vergat waar het echt om draait. Gisteren herinnerde mijn vake me aan mijn geboortegedicht.  Daar ging de storm mee liggen.   “Je mag zijn zoals je bent  om te worden wie je bent,  maar nog niet kunt zijn.  En je mag worden wie je bent  op jouw manier en in jouw tijd”.    

Als u de komende dagen gepuf hoort, maakt u zich dan vooral niet te veel zorgen. Wij zijn het maar, Quinn en ik, en wij bereiden de proefjes van het derde leerjaar voor. We worstelen ons door oefeningenbundels, bladen en bladen en bladen vol. We rekenen en schrijven, bedenken synoniemen, tellen op en trekken af van 1000, berekenen hoeveel kans je maakt om een zwarte kaart uit een kaartspel te trekken en puffen en blazen. Af en toe wenen we ook eens, omdat we denken dat we na 30 identieke oefeningen ook wel kunnen hoofdrekenen (en we de overige 95 oefeningen wel eens willen overslaan), en omdat delen uit je hoofd, mét rest toch niet zo makkelijk is. (En ik soms ook wel eens uit compassie met mijn kind dat nu zo graag met haar nieuwe stiften wil kleuren, kaarsjes wil gieten en haar Barbie wil aankleden. Omdat je 20 oefenbladen níet kunt maken in één kwartiertje per avond, zelfs niet als je een bolleboos bent. Omdat je nog eens met je neus op de feiten ziet dat je kind níet zo snel is a