Doorgaan naar hoofdcontent

It's tea time!

Men stelde mij al -tig keer de vraag "of dat we leuk is, zo'n half kerstekind zijn" en "of er niet heel veel mensen zijn die mijn dag vergeten" en vooral "of ik dan minder, evenveel of meer cadeautjes krijg dan iemand anders".
Waarde lezer, ik kan u met de hand op 't hart zeggen dat ik helemaal niet te klagen heb!

Veel heb ik aan mijn moeke te danken, die er al 32 jaar lang op staat om een kerstbuche te eten op 24 december in de namiddag, vergezeld van een koffieklets, een geschenk en een verjaardagslied of zes. (Lieve lezer, ik hoor u tellen en ja, ik eet dus echt twéé kerstbuchen in 1 dag. Mag het even?)

Geschenkjes zijn een ander paar mouwen, want wij hebben niet echt een geschenkentraditie. Meer zelfs, we hebben er elkaar jaren geen gegeven (mijn drie kinders niet meegerekend, en zeg nu zelf, is er een mooier geschenk dan een kind?) Geen cadeaus, dus, (tot vorig jaar... )

Ik kan u zeggen dat ik een erg curieus mens ben, vooral als in: nieuwsgierig, overgeïnteresseerd, ongeduldig enzomeer. Vooral als Drakenjager de avond voor mijn dagje een loodzwaar pak onder de kerstboom dropt en me oplegt er zéker niet aan te komen. (Dat loodzwaar, dat heb ik van Emmy, die het voor mij eventjes gewogen heeft, aja, want ik mocht er niet aankomen!)
Loodzwaar! Groot! Rechthoekig!
En met tips als "het zijn er eigenlijk twee", "alle vrouwen zouden er blij mee zijn, nou ja, échte vrouwen dan" en "er bestaat geen shop van, je moet het online kopen" dacht ik aan... Louboutins!!!!

Groot was mijn verbazing en nog groter mijn vreugde toen Drakenjager bij het openen der pakjes nog maar eens bewees dat hij mij toch wel érg goed kent...
Dit prachtexemplaartje pronkt vanaf nu op mijn keukentablette, naast George:




It's tea time!

Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Mutsen

 Er bestaan niet zoveel soorten mannenmutsen. Het enige verzoek was dat het geen vrolijke, kleurrijke muts mocht zijn. Geen knalgeel of knalrood en ook geen hemelsblauw. (Dat kleur het verdriet niet weg zou nemen; we dachten het allebei, maar hielden het in ons hoofd.) Die kleur bleek geen probleem... er bestaan echt niet zoveel soorten mannenmutsen: je vindt grijze mutsen, zwarte, donkerblauwe of combinaties van die 3. Ik kon dus snel kiezen en koos 2 zwarte: een effen en eentje met een patroon. (Dat meer kleur het kiezen niet bemoeilijkt zou hebben, bedacht ik, maar ik zweeg stil.) Toen ik de bestelling aan huis ging leveren, sliep hij. Ik sloop op mijn tippen naar binnen en liet de koop op tafel liggen. Een warme verrassing voor als-ie zijn dag weer zou hernemen. Even passen en dan klaar.  Er zijn weinig maten in mannenmutsen: je trekt ze over je hoofd en dan blijven ze zitten. Toch zeker als je geen verband draagt. Dat had ik even niet meegerekend. We weten dus nog niet of...

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!