Puf - puf - puf!

Als u de komende dagen gepuf hoort, maakt u zich dan vooral niet te veel zorgen. Wij zijn het maar, Quinn en ik, en wij bereiden de proefjes van het derde leerjaar voor. We worstelen ons door oefeningenbundels, bladen en bladen en bladen vol. We rekenen en schrijven, bedenken synoniemen, tellen op en trekken af van 1000, berekenen hoeveel kans je maakt om een zwarte kaart uit een kaartspel te trekken en puffen en blazen.

Af en toe wenen we ook eens, omdat we denken dat we na 30 identieke oefeningen ook wel kunnen hoofdrekenen (en we de overige 95 oefeningen wel eens willen overslaan), en omdat delen uit je hoofd, mét rest toch niet zo makkelijk is. (En ik soms ook wel eens uit compassie met mijn kind dat nu zo graag met haar nieuwe stiften wil kleuren, kaarsjes wil gieten en haar Barbie wil aankleden. Omdat je 20 oefenbladen níet kunt maken in één kwartiertje per avond, zelfs niet als je een bolleboos bent. Omdat je nog eens met je neus op de feiten ziet dat je kind níet zo snel is als haar vriendjes.)

Maar wij geven niet op, ha neen, zo zijn wij niet. Wij zijn dikkoppen. Wij doen door. Euge tegen meuge. Wie doet ons na?


Nog even een pee is voor Pascal Smet: Had je je de voorbije jaren niet beter gefocust op méér uren, méér juffen, kleinere klassen, méér remediëring, méér differentiëring en meer maatwerk in het basisonderwijs? Op jouw megalomane fusieprojecten zat écht niemand te wachten...