Doorgaan naar hoofdcontent

Wel te doen. Sic.

Het duurde welgeteld vierendertig seconden voor ze zich met z'n drietjes giechelend en stommelend op de achterbank installeren. Vier seconden voor 't vastklikken en zes om hun haar netjes te schikken.

Wanneer ik de motor start, brult de dochter dat ik zo snel mogelijk Winokio moet opleggen, want ze gaan meezingen. Ik besluit nog voor de gezangen losbarsten even te polsen naar het voorbije proefwerk.

Cijferen. O, en spelling.

Het blijft eventjes stil, maar al snel besluiten ze gezamenlijk dat het "wel te doen" was. (Wel te doe-hoen? Watte? De dametjes van 8 vonden het proefje wel te doen? ) Ik slik mijn eerste reactie weg en probeer zo enthousiast mogelijk het gesprekje verder te zetten. Konden zij alles invullen? Hoeveel tijd nam het hele gedoe in beslag? Hoeveel oefeningen waren dat dan?
Met een welgemikt "Komaan, mama, rijden!" snoert mylady mij de mond. En hé, ze heeft gelijk, want gedane zaken nemen geen keer.


Ze zingen mee met dit heerschap, tweetalig en uit volle borst en ik bedenk bij mezelf dat ik geniet van hun gekakel.

Ko-ko-ko-ko-ko-ko
die-ko
daaaaaa!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Mutsen

 Er bestaan niet zoveel soorten mannenmutsen. Het enige verzoek was dat het geen vrolijke, kleurrijke muts mocht zijn. Geen knalgeel of knalrood en ook geen hemelsblauw. (Dat kleur het verdriet niet weg zou nemen; we dachten het allebei, maar hielden het in ons hoofd.) Die kleur bleek geen probleem... er bestaan echt niet zoveel soorten mannenmutsen: je vindt grijze mutsen, zwarte, donkerblauwe of combinaties van die 3. Ik kon dus snel kiezen en koos 2 zwarte: een effen en eentje met een patroon. (Dat meer kleur het kiezen niet bemoeilijkt zou hebben, bedacht ik, maar ik zweeg stil.) Toen ik de bestelling aan huis ging leveren, sliep hij. Ik sloop op mijn tippen naar binnen en liet de koop op tafel liggen. Een warme verrassing voor als-ie zijn dag weer zou hernemen. Even passen en dan klaar.  Er zijn weinig maten in mannenmutsen: je trekt ze over je hoofd en dan blijven ze zitten. Toch zeker als je geen verband draagt. Dat had ik even niet meegerekend. We weten dus nog niet of...

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!