The simple life

  De zon piept door de wolken... Zou het ...  

Wij zaten hier gisterenavond met open mond en grote ogen te kijken naar de eerste aflevering van Radio Gaga , op het vernieuwde Canvas... Voor wie het gemist heeft, het concept is even eenvoudig als schitterend: 2 vrienden-theatermakers reizen met een mobiele radiostudio naar een opmerkelijke plek om daar -live, en met behulp van de bewoners- radio te maken. Gisteren was revalidatiecentrum Pellenberg aan de beurt, en het resultaat greep naar de keel. Eindelijk nog eens een puur (en) menselijk programma, dat mensen hun verhaal laat doen, laat uitspreken, met ruimte voor nuance. Het deed ons nadenken, het kweekte empathie. Iets met een lach en een traan, waarvoor heel veel dank. Kijken!

Ik heb lang gedacht dat ik , als ik plots -hypothetisch- met acute drang weg zou willen uit het onderwijs wegens -nog hypothetischer - a) regelneverij b) schooljuffrouwmentaliteit c) administratieve rompslomp d) gezeur en gemopper of e) nog iets anders,  dat ik dan taarten zou gaan bakken of voor de Flair zou gaan werken. Beide ideeën bleken waangedachten. Ik sta helemaal niet om mijn zelfgebakken taarten bekend. En het idee van de Flair ben ik ondertussen al ontgroeid (hmmm). 't Is niet dat ik panikeerde, want ik wil nog helemaal niet weg en er is zelfs alweer sprake van nogal wat goesting om erin te vliegen, maar een mens denkt soms toch al eens na over een plan B en C. Ik zat dus een beetje in de rats met mijn alternatieven, het had zijn tijd nodig. Nu heb ik sinds enkele dagen een compleet actie- en handelingsplan in mijn hoofd. Ontsproten en gerijpt in de verschillende wachtzalen van de dokters die we de voorbije weken frequenteerden. Tijd tot nadenken was er genoeg, want

Bericht aan mezelf: "Doe het komend weekend nog eens iets wat op je bucket list staat, de congé is zo voorbij!" Eh... Watte? Eh... En wat dan? Eh... En heb ik daar iets voor nodig??? To be continued...

Zomer 2015 wordt nu toch al een zevental weken ontsierd door clusters ... Omdat hij de moed erin zou houden, ons favorietje... Dadde, en een goed stuk Côté d'Or met noten. (En als u noveenkaarsen wil branden of een rozenkrans wil bidden, doe gerust. Alle beetjes mogen vanaf nu helpen.)

Na vier dagen slenteren, flaneren, huppelen, trappelen en struinen, wens ik uitdrukkelijk mijn voeten te bedanken. Ze brachten me zo een beetje overal, daar in het noorden van Italië...  Op de trappen van de Neptunusfontein op de Piazza Maggiore in Bologna... ... op een dakloze bus met prachtig uitzicht over de rosse daken van la rossa... ... op de intens roze vloer van de basiliek van Modena... ... in groene binnentuinen van Eden... ... in de koelte van een voetenvijvertje bij het bisschoppelijk paleis van Modena... En als je omhoog in plaats van naar beneden keek, zag dat er zó uit: Ik herhaal: mijn voeten, Gerard!

Wooooow, ik was toch wel een beetje voortvarend, toen ik begin juli mijn bucketlist opstelde voor deze congé... Na 5,5 weken blijkt dat ik absoluut nog niet veel  kan/mag schrappen... Effe checke... - Ondanks herhaaldelijke verdienstelijke pogingen van Frank en Sabine om de setting compleet en perfect te maken, lukte het me nog niet om in zee te zwemmen... Begin juli eindigde een eerste strandpoging in een mond vol zand en prikkende ogen. Te veel wind. Ik ben nog eens teruggegaan, maar dat was vooral om kinderschoenen te kopen in de hotste keet van de kust, de Zandvoetjes in Oostduinkerke. Maar ik dwaal af... Het enige zwemplezier tot nu toe speelde zich af in een Nederlands openluchtzwembad en in het Brugs Olympiabad. Nog niet afvinken, dus. - Ik beklom een berg heuvel, die van de Kosmos, en eigenlijk reed ik met mijn fiets richting Dranouter via de Monteberg. Wie dat ooit deed, zal medelijden voelen en gaat mee in mijn euforie. Ik vink af: CHECK. - Indisch eten, en ook Grieks

Wij zijn high school sweethearts, vandaag zeventien jaar samen. Zeventien . Ik wals de cijfers langzaam in mijn mond, ze smaken zoet. We zijn blij om en dankbaar voor de vrolijke, goed gevulde jaren. De zon scheen het grootste deel van de tijd en als ze niet scheen, sneeuwde het meer dan het regende. Het leven spaarde ons tot nu toe van grote zorgen. Het Nest is gezond, onze lijven en hoofden zijn dat meestal ook. Een fijn vangnet van familie en vrienden, bij wie we weten waar we staan, loodst ons door woelige poelen. Peddels voor onze kajak. Het voelt gek om te beseffen dat we vanaf nu langer samen dan niet samen zijn. Alsof de dingen nu pas echt beginnen te tellen. Alsof we nu pas loskomen. Nu is het echt voor echt . Ik vouw mijn handen voor nog eens zoveel gezegende jaren. Gezond, vrolijk, zoet en warm. In rustige wateren. En met diezelfde peddels,  voor als de stroom versnelt of het meer regent dan sneeuwt. Geplukte dagen, als kersen op een zwoele zomerdag.

En zelfs tussen belfort-, kosmos- en Olympiabadbezoeken blijft er nog héél véél tijd over... voor de meest onmogelijke kindervragen. Op de meest onmogelijke plaatsen. Op de meest mogelijke momenten. Een bloemlezing uit de voorbije 5 weken... - Als je dood bent, weet je dat dan van jezelf? (Nuno) - Bestaan er eigenlijk ook meisjesrenners? (Jack) - Heeft iemand de grote varkens van de milieuboerderij opgegeten? (Nuno) - Waarom rijdt de auto op diesel? (Nuno) - Hoe weten Franse mensen hoe ze Frans moeten spreken? (Jack) - Waarom mag Quinn naar Brugge als ik op kamp ben? (Nuno) - Wanneer mag ik een gsm? En zal dat dan een smartphone zijn of een gewone? (Quinn) - Waarom moet ik nog zo lang wachten op een gsm als Chensey er nu al een heeft? (Quinn) - Waarom mag ik geen "vulemule" zeggen? (Jack) - Hoe ver is die ster daar? Wijst naar een flauw lichtje hier ver vandaan ... (Nuno) - Is een krokodil een dino? (Nuno) - Waar zit onze egel overdag? (Quinn) - Is de

Twee maanden congé, het blijft een uitdaging om die dag na dag te vullen. De jeugd ten huize Het Nest heeft er geen enkel probleem mee om de zomerse dagen al gamend door te brengen, op de Wii of in online varianten van spelletjes met ronkende namen als "prinsessenvriendinnen", "racejerot" en ketnetprofielen allerhande. Ik geef toe dat ik me graag naast hen nestel om vier episodes van Helden na elkaar te bekijken (echt, aan Helden zal ik eens een volledige blogpost moeten wijden, zo machtig is 't), maar vakantie is in mijn hoofd toch eerder een samengaan van zon, gras, water en tuinspelletjes. Buiten. Met of zonder trui. De julimaand was dankbaar qua weer, gezelschap en locatie: de zon brandde, Drakenjager was thuis en we gingen al eens op stap naar verre of dichtbije speelparadijzen, vaak met vriendjes van de jeugd of een enkele keer zelfs met nepoma en -opa. De kosmos lonkte al enkele keren en met de meisjes van Fam was het een blij weerzien. Het uitzicht i

In 2007 kochten en verbouwden wij -hoogzwanger van Boytje Nuno- ons huis. De vorige eigenaar had zonder verstand van zaken de hele tuin platgesnoeid. Het leverde een bizarre inkijk én een geambeteerde buurman op... en het besef dat we nog héél lang zouden moeten wachten tot de tuin weer een beetje privacy gaf... (Diezelfde buurman vertelde ons op een avond waarop de wijn al meer in de man dan in de kan was, dat de voormalige eigenares 's zomers topless zonnebaadde in het gras, en dat hij dat zeer kon appreciëren...) Alle hens aan dek dus, om de scheiding zo snel mogelijk van beplanting te voorzien... En omdat een sjette  ook maar een sjette is, en een plant kan groeien, boeien en bloeien, kochten we een kiwiplant. Een wátte?! Een kiwiplant! Maanden-, neen, jarenlang kreeg de plant wel harige takken en een wilde haardos, maar als je geen kenner van uitheemse fruitsoorten was, kon je net zo goed denken dat het een groot uitgevallen haagplant was, iets tussen boom en struik, met gr