Doorgaan naar hoofdcontent

Zespri!

In 2007 kochten en verbouwden wij -hoogzwanger van Boytje Nuno- ons huis. De vorige eigenaar had zonder verstand van zaken de hele tuin platgesnoeid. Het leverde een bizarre inkijk én een geambeteerde buurman op... en het besef dat we nog héél lang zouden moeten wachten tot de tuin weer een beetje privacy gaf... (Diezelfde buurman vertelde ons op een avond waarop de wijn al meer in de man dan in de kan was, dat de voormalige eigenares 's zomers topless zonnebaadde in het gras, en dat hij dat zeer kon appreciëren...) Alle hens aan dek dus, om de scheiding zo snel mogelijk van beplanting te voorzien... En omdat een sjette  ook maar een sjette is, en een plant kan groeien, boeien en bloeien, kochten we een kiwiplant.
Een wátte?!
Een kiwiplant!
Maanden-, neen, jarenlang kreeg de plant wel harige takken en een wilde haardos, maar als je geen kenner van uitheemse fruitsoorten was, kon je net zo goed denken dat het een groot uitgevallen haagplant was, iets tussen boom en struik, met grote groene bladeren en grappige, wijd vallende takken.
Groot was mijn verbazing toen ik gisteren, verborgen in de kruin 3 (drie! DRIE! TROIS!) kiwi's op hun dooie gemak van het zonnetje zag genieten!
Geduld loont. En als ik ergens terugvind wanneer ik ze mag oogsten, laat ik ook nog wel even weten hoe ze smaakten!
Zespri green, zomaar, in Vlamertinge-jardin!



Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...