Ik heb lang gedacht dat ik , als ik plots -hypothetisch- met acute drang weg zou willen uit het onderwijs wegens -nog hypothetischer - a) regelneverij b) schooljuffrouwmentaliteit c) administratieve rompslomp d) gezeur en gemopper of e) nog iets anders, dat ik dan taarten zou gaan bakken of voor de Flair zou gaan werken.
Beide ideeën bleken waangedachten. Ik sta helemaal niet om mijn zelfgebakken taarten bekend. En het idee van de Flair ben ik ondertussen al ontgroeid (hmmm). 't Is niet dat ik panikeerde, want ik wil nog helemaal niet weg en er is zelfs alweer sprake van nogal wat goesting om erin te vliegen, maar een mens denkt soms toch al eens na over een plan B en C.
Ik zat dus een beetje in de rats met mijn alternatieven, het had zijn tijd nodig.
Nu heb ik sinds enkele dagen een compleet actie- en handelingsplan in mijn hoofd. Ontsproten en gerijpt in de verschillende wachtzalen van de dokters die we de voorbije weken frequenteerden. Tijd tot nadenken was er genoeg, want het lijkt deel van de doktersattitude om het begrip 'na afspraak' gelijk te stellen aan 'als het eens past', 'in de namiddag van...' of 'als het God belieft'. Ze doen hun best, denk ik dan. En ze hebben veel werk. Heel veel werk. In slechte omstandigheden...
Echt, ik meen het, de wachtzalen en bureaus van de gemiddelde neuroloog of prof lijken me ab-so- luut geen aangename plekken om te vertoeven. Droog en warm, en voorzien van de nieuwste snufjes, dat wel, maar als je zelf als de gezondste in het gezelschap binnengaat, heb je niet de minste garantie dat het zo blijft... Laat staan als je er moet werken. Mijn plan B zou het professioneel veraangenamen van wachtzaaltjes en consultatieruimten zijn. Wat een gat in de markt!
'Troosteloos', 'overbelicht' en 'deprimerend' zijn die plekken, als je 't mij vraagt. En ook -en vooral- ondoordacht. Nu weet ik niet hoe frequent u al eens last van hoofdpijn of migraine of iets dergelijks hebt. En hoe goed u dan wit tl- licht verdraagt. En sneewwitte muren met spots erop. Ik weet ook niet wat u denkt over bordjes met als opschrift "Wij bedienen...", ze deden me denken aan een slagerij. Schapen naar de slachtbank, die hoofdpijnpatiënten. Ocharme. O, het geronk van een watermachine die continu aan- en afslaat kunt u er op zo'n moment ook vast nog wel bijnemen... om nog niet van het in-en uitrijden van patiënten in bedden te spreken. (Vaak voorzien van enkel een ziekenhuishemdje. O, en een slip, dat kon ik goed zien). Luid lachende verpleegsters met zware parfums, ik som maar iets op...
Het fijnste voorbeeld van weldoordacht neurologisch inzicht was een dokterskamer waar de patiënt bij een zomerse 30 graden zo moest gaan zitten dat zijn gezicht knal in de zon zat, tegen licht kijkend en zonder verluchting. Daarna volgde een consult van een uur en een kwartier. Over hoofdpijntriggers. Als het niet zo om te bleiten was, zou ik er nog om gelachen hebben. Maar man toch...
Mijn plan B krijgt langzaam vorm: gedempt licht, zonnewering en triggervrije ruimtes, ik neem er mijn patent op. Misschien ooit...
Beide ideeën bleken waangedachten. Ik sta helemaal niet om mijn zelfgebakken taarten bekend. En het idee van de Flair ben ik ondertussen al ontgroeid (hmmm). 't Is niet dat ik panikeerde, want ik wil nog helemaal niet weg en er is zelfs alweer sprake van nogal wat goesting om erin te vliegen, maar een mens denkt soms toch al eens na over een plan B en C.
Ik zat dus een beetje in de rats met mijn alternatieven, het had zijn tijd nodig.
Nu heb ik sinds enkele dagen een compleet actie- en handelingsplan in mijn hoofd. Ontsproten en gerijpt in de verschillende wachtzalen van de dokters die we de voorbije weken frequenteerden. Tijd tot nadenken was er genoeg, want het lijkt deel van de doktersattitude om het begrip 'na afspraak' gelijk te stellen aan 'als het eens past', 'in de namiddag van...' of 'als het God belieft'. Ze doen hun best, denk ik dan. En ze hebben veel werk. Heel veel werk. In slechte omstandigheden...
Echt, ik meen het, de wachtzalen en bureaus van de gemiddelde neuroloog of prof lijken me ab-so- luut geen aangename plekken om te vertoeven. Droog en warm, en voorzien van de nieuwste snufjes, dat wel, maar als je zelf als de gezondste in het gezelschap binnengaat, heb je niet de minste garantie dat het zo blijft... Laat staan als je er moet werken. Mijn plan B zou het professioneel veraangenamen van wachtzaaltjes en consultatieruimten zijn. Wat een gat in de markt!
'Troosteloos', 'overbelicht' en 'deprimerend' zijn die plekken, als je 't mij vraagt. En ook -en vooral- ondoordacht. Nu weet ik niet hoe frequent u al eens last van hoofdpijn of migraine of iets dergelijks hebt. En hoe goed u dan wit tl- licht verdraagt. En sneewwitte muren met spots erop. Ik weet ook niet wat u denkt over bordjes met als opschrift "Wij bedienen...", ze deden me denken aan een slagerij. Schapen naar de slachtbank, die hoofdpijnpatiënten. Ocharme. O, het geronk van een watermachine die continu aan- en afslaat kunt u er op zo'n moment ook vast nog wel bijnemen... om nog niet van het in-en uitrijden van patiënten in bedden te spreken. (Vaak voorzien van enkel een ziekenhuishemdje. O, en een slip, dat kon ik goed zien). Luid lachende verpleegsters met zware parfums, ik som maar iets op...
Het fijnste voorbeeld van weldoordacht neurologisch inzicht was een dokterskamer waar de patiënt bij een zomerse 30 graden zo moest gaan zitten dat zijn gezicht knal in de zon zat, tegen licht kijkend en zonder verluchting. Daarna volgde een consult van een uur en een kwartier. Over hoofdpijntriggers. Als het niet zo om te bleiten was, zou ik er nog om gelachen hebben. Maar man toch...
Mijn plan B krijgt langzaam vorm: gedempt licht, zonnewering en triggervrije ruimtes, ik neem er mijn patent op. Misschien ooit...
VRESELIJK.. Kunt ge dat niet in bijberoep beginnen?
BeantwoordenVerwijderen