Doorgaan naar hoofdcontent

Queen Quinn

De laatste dagen van dit schooljaar zitten traditioneel propvol creatieve, sportieve, ontsmettende en ontspannende activiteiten. Elk jaar opnieuw besef ik nét te laat dat het jaar er alweer op zit, dat mijn kinders ontzettend gegroeid zijn in hun zijn en kunnen, dat we de schoolpoort enthousiast mogen dichttrekken en het vakantiegordijn nog enthousiaster mogen openschuiven!

Dit jaar namen we eventjes meer tijd om afscheid te nemen; Quinn sloot haar tijd op de basisschool af met een slotmomentje voor ouders, juffen en meesters.

Wie mij kent, weet dat ik een voorraad zakdoekjes in mijn handtas propte, om voorbereid te zijn op wat komen zou. Wie mij nog beter kent, weet dat ik tegen het einde van de proclamatie door de volledige voorraad heen zou zijn.

De schoolcarrière van onze dochter kende vlakke stukken, maar meer dan eens beklom ze hellingen uit het hooggebergte, de ene keer al wat meer in berguitrusting dan de andere.

Sommige juffen en meesters reikten haar een musketon aan, zodat ze zich door hen hoger kon laten tillen, en later zelfs eens zélf de steile klim kon aanvatten. Zij beveiligden haar wel als ze viel, dat wist ze en daar kon ze op rekenen. Ze groeide in gedachten en in kunnen. Ze geloofde steeds vaker in zichzelf, ontdekte dat ze meer kon dan ze dacht. Ze ontdekte wie ze was.

Op andere momenten kreeg en droeg ze niet meer dan een helm om zich tegen te verwachten ongelukken te beschermen. Het musketon was zoek en het duurde een poos voor iemand haar kwam redden. Ze panikeerde en schoof uit, meer dan eens letterlijk en voor het oog van haar klasgenoten. Wég veiligheid, wég vertrouwen.
Vaak had ze het gevoel dat zij moest klimmen terwijl anderen er met de zetellift geraakten. Het frustreerde haar en ze verloor de moed. Soms vroeg ze om een musketon, maar dacht men dat ze het hare met opzet verloren was. Of was men haar vergeten en moest ze de klus zelf klaren, op eigen houtje de bergwand beklimmen.

Elke keer opnieuw zag ik haar herbeginnen, steeds weer haakte ze zich vast.
Elke keer opnieuw bereikte zij de top, op haar manier, langs haar parcours en op eigen wilskracht.
Elke keer opnieuw wist ze mij en anderen te verrassen, daagde ze zichzelf uit, verlegde ze grenzen die anderen (of zijzelf) haar oplegden.
Elke keer opnieuw kwam Quinn, zag Quinn, knokte Quinn en overwon Quinn.

Wat een machtige dochter.
Wat een moedige meid.
Wat een fiere mama.


Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Bedankt, verwenner!

De fijnste schoolweek van 't jaar zit erop. Echt. Genoten heb ik. Ge-no-ten. Waarvan? De verwenweek. De watte? De verwénweek. Het concept is even eenvoudig als geniaal. 1 Schrijf je in. Noteer net en duidelijk je naam. 2 Wacht enkele dagen af. Bijt niet op je nagels. 3 Ontvang een stiekempjestopsecretgeheim briefje in je vakje met daarop de stiekempjestopsecretgeheime naam van de persoon die jij de komende week zal mogen / moeten verwennen. Bij mij was het van mogen , want ik had Mattias Derycke geloot. Ik geef toe, zonder expliciet te zijn en namen te noemen: er lopen onaangenamer typen op ons SVC rond. Zeker als je ze hypothetisch gezien zou moeten verwennen... Ik werd zelf extreem aangenaam verwend, maar tastte tot donderdag nog in het duister over wie die geheime weldoener dan wel was. Dat het een man was, stond vast... Wie denkt er anders aan om mij, geheelonthoudster,  van  een Duvel te bedienen? Maar wie. Wie, o, wie?! Na een aantal fijne attenties voo

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!

Koningin Angina

Manman, koningin Angina heeft me zwaar liggen... Voor wie niet weet hoe mijn keeltje er de voorbije dagen uitzag, klik hier . Opgelet, 't is niet voor gevoelige kijkers. Wie koningin Angina liever vrolijk en blij bezig ziet, kan zich tegoed doen aan dit filmpje: Om maar te zeggen... aan alle ellende komt een einde, en ik ben zomaar eventjes anderhalve kilo kwijt. (Bijna zei ik: "Meer van dat!" Maar ik beet mijn tong er net op tijd af.)