Ik ben een gierige pinne, ik wil het geweten hebben. Mezelf verwennen vind ik lastig, ook al omdat het budget in een ménage van vijf sneller naar dringende noden van de jeugd dan naar het moederdier gaat. Maar ik moet het niet allemaal op de rest van Het Nest steken; ik ben gewoon een gierige pinne.
Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks, iets magisch, maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek.
Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issue geworden... iets wat grotere proporties aanneemt dan de bedoeling was, met als resultaat dat ik nu nog meer twijfel of ik het dan wel wel moet uitgeven... of gewoon beter verder spaar...
Zo heb ik ook al jaren een verlanglijstje met dingen-die-ik-na-mijn-verjaardag-zal-kopen-als-ik-ze-niet-krijg. Een retrotelefoon. Schattige cache-pots. Een machtige sjakosse. Een veel te dure vuilnisbak.
(Al jaren, hé! Als je me niet gelooft, lees er dan dit postje uit 2014 (echt, hé!) maar eens op na! )
Elke keer zal ik dat dan wel eens voor mezelf kopen, en elke keer ben ik dan weer nét te gierig (of besluiteloos) om het geld te laten rollen.
Op kerstavond mocht ik 2 keer pakjes openmaken: we vierden mijn verjaardag (ergens in de 30, dankjewel!) én er lagen ook nog wel wat cadeaus voor me onder de kerstboom!
En geloof het of niet, ik kreeg zomaar eventjes 6 cadeaudingen die mijn hart deden zingen! 6 van die dingetjes die ik zélf van plan was te kopen... als ik ze niet kreeg! En omdat u vast nog wel naar enkele eindejaarsfeestjes mag en misschien wat in de rats zit over hoe u de enthousiaste organisator (of uw überhippe meter, megamachtige peter, schaterlachende schoonbroer, eigentijdse stiefmoeder, altijd vrolijke zus of gewoon uzelf, é, zeg! ) met een cadeau kan verblijden, deel ik ze graag met u.
Zo bel ik sinds Kerstmis met een muntgroen toestel (weet u trouwens waarom de koning een rode telefoon heeft? **scroll!) dat zo uit de seventies lijkt te komen. Nooit zal ik nog betrapt worden op slonzig telefoongedrag, want zeg nu zelf, zelfs in mijn kerstpyjama en met ongewassen haar zie ik er nog fashionable uit met deze beauty in mijn hand.
Dat van dat ongewassen haar was een leugentje om bestwil, want ook mijn rosse dos wordt de komende maanden tiptop onderhouden met deze vegan shampoo in blok waarover ik al een halfjaar aan het twijfelen was, gewoon omdat ik het dure shampoo vind. #gierigepinne
Dankjewel en piepers, Emmylou, you know me so well!
Dat er zich hier enkele weken geleden halve drama's afspeelden toen een niet nader genoemd kind na zestien opmerkingen (16, hé!) over niet binnen voetballen 1 van mijn 3 bloomingvillepotjes (ja, die mooie die ik zo koester, jaja, die!) kapot knalde, hoef ik je niet te vertellen. Dat ik dan ook heel ontroerd was toen datzelfde niet nader genoemd kind samen met zijn zus op zoek gegaan was naar een potje dat in het rijtje van de 2 overgebleven eenzamen paste, begrijpt u vast. Een egeltje in de vorm van een egeltje. Big love!
Dat eten hier de hoogste prioriteit krijgt, had de trouwe lezer in u vast al wel door. Ik denk dat ze me tot op de Brandhoek hebben horen gillen toen deze beauty van all time favourite Eva Mouton uit het cadeaupapier tevoorschijn kwam...
Ik denk dat ik er zelfs eens een dagje in ga werken in 2019, want hé... neuters gonna neut!
Ik merkte in de geschenkjes die ik in het voorbije jaar mocht ontvangen ook dat mensen zich zorgen maken over de vele treinritten die ik sinds kort maak... Mensen blijken er vooral voor te willen zorgen dat ik niet al te veel of te snel uitdroog... getuige de chillybottle voor frisse drankjes,de tumbler voor warme dranken én ook de happy cap voor op vieze blikjes die ik kreeg, met nadrukkelijke vermelding van het einddoel: gehydrateerd de dagelijkse treinritten doorkomen. Lander, Liesbet en Bertekootje: oprechte dank voor de goeie zorgen!
(Bericht aan mezelf: drink vooral niet te veel in 1 keer, want die treintoiletten zijn echt geen gezellige hotspots!
Tweede bericht aan mezelf: het is niet omdat je een drankje bij je hebt dat je verplicht bent om daar altijd iets lekkers bij te eten. Starbucks blijft ook zonder jouw dagelijks zoet genotje bestaan. En je heupvet zal je dankbaar zijn! )
Mocht u bij wijze van kwaliteitscontrole, gewoon uit curieusiteit of omdat we mekaar al een poosje niet meer zagen eens...
dan bent u -na het plegen van een retrotelefoontje- natuurlijk altijd heel erg welkom!
U weet mij wel wonen!
(** Om te telefoneren! ;-) )
Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks, iets magisch, maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek.
Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issue geworden... iets wat grotere proporties aanneemt dan de bedoeling was, met als resultaat dat ik nu nog meer twijfel of ik het dan wel wel moet uitgeven... of gewoon beter verder spaar...
Zo heb ik ook al jaren een verlanglijstje met dingen-die-ik-na-mijn-verjaardag-zal-kopen-als-ik-ze-niet-krijg. Een retrotelefoon. Schattige cache-pots. Een machtige sjakosse. Een veel te dure vuilnisbak.
(Al jaren, hé! Als je me niet gelooft, lees er dan dit postje uit 2014 (echt, hé!) maar eens op na! )
Elke keer zal ik dat dan wel eens voor mezelf kopen, en elke keer ben ik dan weer nét te gierig (of besluiteloos) om het geld te laten rollen.
Op kerstavond mocht ik 2 keer pakjes openmaken: we vierden mijn verjaardag (ergens in de 30, dankjewel!) én er lagen ook nog wel wat cadeaus voor me onder de kerstboom!
En geloof het of niet, ik kreeg zomaar eventjes 6 cadeaudingen die mijn hart deden zingen! 6 van die dingetjes die ik zélf van plan was te kopen... als ik ze niet kreeg! En omdat u vast nog wel naar enkele eindejaarsfeestjes mag en misschien wat in de rats zit over hoe u de enthousiaste organisator (of uw überhippe meter, megamachtige peter, schaterlachende schoonbroer, eigentijdse stiefmoeder, altijd vrolijke zus of gewoon uzelf, é, zeg! ) met een cadeau kan verblijden, deel ik ze graag met u.
Zo bel ik sinds Kerstmis met een muntgroen toestel (weet u trouwens waarom de koning een rode telefoon heeft? **scroll!) dat zo uit de seventies lijkt te komen. Nooit zal ik nog betrapt worden op slonzig telefoongedrag, want zeg nu zelf, zelfs in mijn kerstpyjama en met ongewassen haar zie ik er nog fashionable uit met deze beauty in mijn hand.
Dankjewel en piepers, Emmylou, you know me so well!
Dat er zich hier enkele weken geleden halve drama's afspeelden toen een niet nader genoemd kind na zestien opmerkingen (16, hé!) over niet binnen voetballen 1 van mijn 3 bloomingvillepotjes (ja, die mooie die ik zo koester, jaja, die!) kapot knalde, hoef ik je niet te vertellen. Dat ik dan ook heel ontroerd was toen datzelfde niet nader genoemd kind samen met zijn zus op zoek gegaan was naar een potje dat in het rijtje van de 2 overgebleven eenzamen paste, begrijpt u vast. Een egeltje in de vorm van een egeltje. Big love!
Dat eten hier de hoogste prioriteit krijgt, had de trouwe lezer in u vast al wel door. Ik denk dat ze me tot op de Brandhoek hebben horen gillen toen deze beauty van all time favourite Eva Mouton uit het cadeaupapier tevoorschijn kwam...
Ik denk dat ik er zelfs eens een dagje in ga werken in 2019, want hé... neuters gonna neut!
Ik merkte in de geschenkjes die ik in het voorbije jaar mocht ontvangen ook dat mensen zich zorgen maken over de vele treinritten die ik sinds kort maak... Mensen blijken er vooral voor te willen zorgen dat ik niet al te veel of te snel uitdroog... getuige de chillybottle voor frisse drankjes,de tumbler voor warme dranken én ook de happy cap voor op vieze blikjes die ik kreeg, met nadrukkelijke vermelding van het einddoel: gehydrateerd de dagelijkse treinritten doorkomen. Lander, Liesbet en Bertekootje: oprechte dank voor de goeie zorgen!
(Bericht aan mezelf: drink vooral niet te veel in 1 keer, want die treintoiletten zijn echt geen gezellige hotspots!
Tweede bericht aan mezelf: het is niet omdat je een drankje bij je hebt dat je verplicht bent om daar altijd iets lekkers bij te eten. Starbucks blijft ook zonder jouw dagelijks zoet genotje bestaan. En je heupvet zal je dankbaar zijn! )
Mocht u bij wijze van kwaliteitscontrole, gewoon uit curieusiteit of omdat we mekaar al een poosje niet meer zagen eens...
- willen komen bellen,
- uw haar willen komen wassen,
- het egeltje willen komen aaien,
- in mijn ovenhapjestrui willen komen pronken,
- iets warms, iets kouds of iets vies willen komen drinken...
dan bent u -na het plegen van een retrotelefoontje- natuurlijk altijd heel erg welkom!
U weet mij wel wonen!
(** Om te telefoneren! ;-) )
Zeg, wat een toffe cadeaus allemaal! Die flessen zijn naar het schijnt écht goed! En nog een gelukkige verjaardag hé..xxx
BeantwoordenVerwijderen