Doorgaan naar hoofdcontent

Training (zn, (v) oefening)


10 maanden lockdown, dat zijn 10 therapeutische wandelmaanden, maar dat wist u al.

Het laatste seizoen kwam daar nog een zot wandelplannetje* bij, waardoor u yours truly samen met yours truly's wandelvriendinne (ende knuffelcontact) nu met de regelmaat van de klok op zondag langs Vlaamse wegen intensief ziet trainen. 

Ik weet dat u knippert met uw ogen. En toch: u leest het goed. 

Trainen. 

Trainen!, eigenlijk.

  • 't Is trainen als in: wandelen met een monter die de hartslag, de afstand, het tempo, het bloed, het zweet én de tranen rigoureus bijhoudt. Ondertussen al dertig lange kilometers lang. Of per abuis 34, omdat we ook eens verkeerd gelopen waren. 
  • Trainen ook als in: op zondagmorgen om kwart na zes (zes uitroeptekens!!!!!!) 8 pistolets halen om de dag energiek door te komen. Op pindakaas en speculoospasta that is. En soms eens met een nootje.  Helemaal plantaardig, ik kan het nog altijd niet helemaal geloven. 
  • Trainen als in: met proper gekuiste schoenen (echt en heus, moeke, als het moet doe ik mijn best, en Lieve is soms ook echt een strenge), met échte wandelkousen, een thermische onderbroek met lange billen én een thermisch hemdje met lange mouwen.  Volledig uitgerust in outdoor fashion, quoi. 
  • En uiteindelijk ook nog trainen als in: voorzien van een fancy selfiestick om onze vrolijke aanwezigheid in de omgeving te registreren én met een nauwkeurig uitgetekende knooppuntenroute in de hand,  om niet helemaal te verdwalen en toch voor het donker en in de ingeplande tijd (ja, wij zijn planners en néén, u gelooft mij weer niet) terug bij de auto aan te komen. 

Lieve schatten, u merkt het vast en zeker... Wij trainen als waren wij professionals: gecontroleerd, voorbereid, onszelf monitorend en alsof de morgen niet bestaat. We hopen dat het lukt, en als 't niet lukt, dan is 't leute. 

Leute, dat is 't nu al. 
't Is dus al voor de helft gelukt.
Nu de 42 kilometers nog. 


*: Een marathon. Echt. Een hele marathon. Wandelen. The crazyness. Wij.gaan.een.marathon.wandelen. In 1 dag, aan 1 stuk, tussen zonsopgang en zonsondergang.   Of toch: dat is het plan. Ergens in mei. Ik herhaal: the crazyness


Reacties

  1. Anoniem19:19

    Tuurlijk gaan wij dat doen! En 't zal zelfs geestig zijn! (En lastig, maar dat laten we even buiten beschouwing). Hopla! (Lieve)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Die “hopla” maakt mij wat ongerust, maar voor de rest zie ik het zitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Die “hopla” maakt mij wat ongerust, maar voor de rest zie ik het zitten.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...