Doorgaan naar hoofdcontent

Geen klein kind meer...

Je beseft pas dat ze echt groot worden als ze weer zo'n mijlpaal bereiken. Geen eerste stapjes of tandjes, potjestraining, doorslaapnachten (hoewel...), eerste nachtjes buitenhuis meer,  hier, we zijn al aan de Lagere Schoolmijlpalen beland... En de ene verwelkom ik al liever dan de andere...

Fietsen, skaten of voor 't eerst een lengte zwemmen? Top! De tafel van twee zomaar uit je hoofd opzeggen? Woehoew! Weten dat je met weegbree brandneteljeuk kunt stoppen? Flink! Zelf je veters strikken? Ge-wel-dig! Vuurwerk! Taart! Drie zoenen!

Maar soms moet je zélf de mijlpaal nemen, omdat je merkt dat het kuiken eraan toe is, of dat iemand van buiten de ménage het voor jou zal verbrodden, of je dat nu wil of niet... (Ze bestaan, de mensen die zich haast opzettelijk verspreken, of toch alleszins niet de minste moeite doen om Grote Kindergeheimen te eren, te koesteren en te bewaren...)

En zo komt het dat het kind met de meest levendige fantasie en de meest creatieve ideeën over hoe je in een huis zonder schoorsteen toch pakjes kunt binnenloodsen, over wat een paard eet als er geen wortels in huis zijn (plopkoeken en zelfgebakken wafeltjes, want dat lust iedereen!), over hoe je met twee man en een volledig paard over ons glazen dak kunt wiebelen zonder schade en zonder dat iemand je hoort... nu toch te weten kwam dat Sint-Maarten en zijn Piet eigenlijk een tien jaar getrouwd koppel zijn.

Ik ben graag mama, maar sommige plichten neem ik er alleen maar bij omdat het moet...

En trouwens, mocht het u interesseren, ze vraagt een Furby. Maar alleen als we dat kunnen betalen.

Reacties

  1. oma Mieke19:41

    Het is toch jammer dat zulk nieuws een 'duwtje' nodig heeft...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hier nog altijd geen enkel kind die het door heeft...ik hou het liever ook nog een tijdje zo ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Mutsen

 Er bestaan niet zoveel soorten mannenmutsen. Het enige verzoek was dat het geen vrolijke, kleurrijke muts mocht zijn. Geen knalgeel of knalrood en ook geen hemelsblauw. (Dat kleur het verdriet niet weg zou nemen; we dachten het allebei, maar hielden het in ons hoofd.) Die kleur bleek geen probleem... er bestaan echt niet zoveel soorten mannenmutsen: je vindt grijze mutsen, zwarte, donkerblauwe of combinaties van die 3. Ik kon dus snel kiezen en koos 2 zwarte: een effen en eentje met een patroon. (Dat meer kleur het kiezen niet bemoeilijkt zou hebben, bedacht ik, maar ik zweeg stil.) Toen ik de bestelling aan huis ging leveren, sliep hij. Ik sloop op mijn tippen naar binnen en liet de koop op tafel liggen. Een warme verrassing voor als-ie zijn dag weer zou hernemen. Even passen en dan klaar.  Er zijn weinig maten in mannenmutsen: je trekt ze over je hoofd en dan blijven ze zitten. Toch zeker als je geen verband draagt. Dat had ik even niet meegerekend. We weten dus nog niet of...

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!