Doorgaan naar hoofdcontent

Herinnering aan Holland



Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

(Hendrik Marsman, 1934)

Dat we hier om het meest gek zijn op Nederland, mocht vroeger en nog vroeger en in de prehistorie al blijken. Dat heeft vooral met  mijn geromantiseerd beeld van het land en zijn bewoners te maken, herinneringen aan lang vervlogen tijden, met een oma die al even graag drop at en even graag softijs sneukelde.


Nu komt daar de korte afstand als topprioriteit bij, want Het Nest vraagt bij het oprijden van de brug naar de autosnelweg hier in Vlamertinge steevast "of we er al zijn" en "wanneer we gaan stoppen om te eten". Dichtbij, dus. Lekker. Gezellig. En mooi... Mooi!


Omdat ik het maximum aan entertainment onderweg eruit wou halen (en ook een beetje omdat ik de Kennedytunnel koste wat het kost wou vermijden... *bloos*), reden we via Sas van Gent - Terneuzen - Westerscheldetunnel (6 km kinderplezier!) - Goes  door Zeeland naar Delft in Zuid-Holland. Een prach-tig stukje natuur, rustige wegen en het gevoel alsof je zo'n halve meter boven de snelweg suist... zo vlot! (Dat we in Rotterdam plots over een achtvaksbaan snorden, met bezwete oksels en het hart in de keel, vergeet ik selectief, want bij de terugkeer ging het ge-wel-dig goed en kroonde ik mezelf tot Queen of the Roads. Ahum.)  Ik kon onmogelijk niet aan het gedicht van Hendrik Marsman denken, en bijgevolg ook aan Luc, die me deze parel ooit uit het hoofd liet leren. (Ik zei het toch? Levenslessen!)


Genoten, dus, om een hele week in 1 woord te gieten. Met een hoofdletter G. 


Reacties

  1. Prachtig gedicht. Helemaal waarom ik ook zo van Nederland hou. (en ook van Jan, Jans en de kinderen, de hagelslag van De Ruijter, de oude afleveringen van Bassie en Adriaan, de pannenkoekenhuisjes,..................)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...