Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland

zie ik breede rivieren

traag door oneindig

laagland gaan,

rijen ondenkbaar

ijle populieren

als hooge pluimen

aan den einder staan;

en in de geweldige

ruimte verzonken

de boerderijen

verspreid door het land,

boomgroepen, dorpen,

geknotte torens,

kerken en olmen

in een grootsch verband.

De lucht hangt er laag

en de zon wordt er langzaam

in grijze veelkleurige

dampen gesmoord,

en in alle gewesten

wordt de stem van het water

met zijn eeuwige rampen

gevreesd en gehoord.

(Hendrik Marsman, 1934)

Dat we hier om het meest gek zijn op Nederland, mocht vroeger en nog vroeger en in de prehistorie al blijken. Dat heeft vooral met  mijn geromantiseerd beeld van het land en zijn bewoners te maken, herinneringen aan lang vervlogen tijden, met een oma die al even graag drop at en even graag softijs sneukelde.

Nu komt daar de korte afstand als topprioriteit bij, want Het Nest vraagt bij het oprijden van de brug naar de autosnelweg hier in Vlamertinge steevast "of we er al zijn" en "wanneer we gaan stoppen om te eten". Dichtbij, dus. Lekker. Gezellig. En mooi... Mooi!

Omdat ik het maximum aan entertainment onderweg eruit wou halen (en ook een beetje omdat ik de Kennedytunnel koste wat het kost wou vermijden... *bloos*), reden we via Sas van Gent - Terneuzen - Westerscheldetunnel (6 km kinderplezier!) - Goes  door Zeeland naar Delft in Zuid-Holland. Een prach-tig stukje natuur, rustige wegen en het gevoel alsof je zo'n halve meter boven de snelweg suist... zo vlot! (Dat we in Rotterdam plots over een achtvaksbaan snorden, met bezwete oksels en het hart in de keel, vergeet ik selectief, want bij de terugkeer ging het ge-wel-dig goed en kroonde ik mezelf tot Queen of the Roads. Ahum.)  Ik kon onmogelijk niet aan het gedicht van Hendrik Marsman denken, en bijgevolg ook aan Luc, die me deze parel ooit uit het hoofd liet leren. (Ik zei het toch? Levenslessen!)

Genoten, dus, om een hele week in 1 woord te gieten. Met een hoofdletter G.