Doorgaan naar hoofdcontent

Sou-la-la...

Wij zijn smulpapen, wij, en dat willen we geweten hebben...
Wij : Emmy en ik
Smulpapen: lekker en veel
Wij: nog eens Emmy en ik
Geweten: er blijft wat plakken, maar dat is -voorlopig nog- oké.

Sinds heel wat jaren verspreiden wij met ons tweetjes sfeer en de gezelligheid in menig regionaal restaurantje, bistrootje, eethuis of smulgelegenheidje. Telkens voor een hele avond, want eens we ons placeren, blijven we graag tot de nacht valt. Vaak in het gezelschap van vaste tooghangers, nieuwgemaakte vrienden en epicuristen waarmee we in de voorbijglijdende uren vrede sloten.

We hebben enkele favoriete adresjes en enkele plekken waar we nooit meer zullen gaan. Niet zelden breien we moeiteloos avonden aaneen  en zetten we gesprekken verder die enkele maanden daarvoor gestart waren. Dat doen we bijvoorbeeld met de regelmaat van de klok in 't Groen blad, een gezellig eethuisje in Nieuwkerke, waar we het slaatje met warme feta en de balletjes in tomatensaus als tip zouden geven. Zalige keuken à l'ancienne. De vrolijke intermezzo's van waard Filip krijg je er zomaar bij.

In Ieper waren we ook laat op de avond heel welgekomen bij Mimi's. Koffie, thee en héél veel zoets... Top.

Ik denk dat we qua buitenlandse keuken toch allebei hetzelfde favorietje hebben...  En ook al moeten we er een halfuur voor omrijden én reserveer je er best enkele weken op voorhand je plekje... wij blijven enorme fans van de keuken van Soula, in 't Orakel in Roeselare. De meest pure en gezonde Griekse keuken die je je kunt voorstellen (vegan, veggie, vis, vlees, kip, lam...), in een cosy restaurant waar je meteen een huiskamergevoel krijgt. We voelen er ons kind aan huis en ik weet zeker dat Soula al haar klanten als familie behandelt.

We kwamen er vrijdag en namen een familieportret...


 
Als je langsgaat, dan graag met mijn groeten!

Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Mutsen

 Er bestaan niet zoveel soorten mannenmutsen. Het enige verzoek was dat het geen vrolijke, kleurrijke muts mocht zijn. Geen knalgeel of knalrood en ook geen hemelsblauw. (Dat kleur het verdriet niet weg zou nemen; we dachten het allebei, maar hielden het in ons hoofd.) Die kleur bleek geen probleem... er bestaan echt niet zoveel soorten mannenmutsen: je vindt grijze mutsen, zwarte, donkerblauwe of combinaties van die 3. Ik kon dus snel kiezen en koos 2 zwarte: een effen en eentje met een patroon. (Dat meer kleur het kiezen niet bemoeilijkt zou hebben, bedacht ik, maar ik zweeg stil.) Toen ik de bestelling aan huis ging leveren, sliep hij. Ik sloop op mijn tippen naar binnen en liet de koop op tafel liggen. Een warme verrassing voor als-ie zijn dag weer zou hernemen. Even passen en dan klaar.  Er zijn weinig maten in mannenmutsen: je trekt ze over je hoofd en dan blijven ze zitten. Toch zeker als je geen verband draagt. Dat had ik even niet meegerekend. We weten dus nog niet of...

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!