Rare gewoontes

Een buitenstaander vindt vast dat Het Nest rare gewoontes heeft.

- Ze eten hier al vaak voor het ontbijt. (Chips- en koekjeskruimels overal. Ook als ik vanuit mijn bed "Fruit!!!" antwoord op de elke morgen terugkerende vraag "Mogen wij iets eten???"  De weg van de minste weerstand, zoiets.)

- Hoewel er drie wasmanden staan met telkens een gewenste inhoudsvermelding (wit!, gekleurd!, donker!) belandt alles op een hoop op de grond. Die hoop wordt -wegens mijn koppigheid om die spullen absoluut niet zelf te willen opvissen- na verloop van tijd deel van het landschap. En als al er iets ligt, waarom zou je er dan niet nog iets op mogen leggen? 
Lege manden, maar een hoop wasgoed.

- De jeugd fietst, waveboardt en skatet hier binnen.
Binnen, zoals in de living, rond de tafel, tussen de zetel en de achterdeur.
Zelfs als ik zéstien keer zeg dat het niet mag.

- Bij mooi weer speelt iedereen hier binnen. Bij regenweer bouwen ze een kamp. Buiten.
Slijk, modder, vastgeplakte blaadjes all the way. 

- Niemand lust hier suikerbonen als er vriendjes bij zijn. Maar als ik ze lekker aanstoof en op tafel zet, zijn ze in een mum van tijd op.
Het zal iets met image building te maken hebben. En met grote honger.

- Je bent geen waardig lid van Het Nest als je niet op je nagels bijt. Vingernagels én teennagels.

- Niemand heeft iets nodig, maar als iemand iets vindt, heeft de rest het eigenlijk instant ook net nodig.  Datzelfde potlood, diezelfde bal, hetzelfde legoblokje, diezelfde glitterstiften, datzelfde kruiswoordraadselboekje.
Altijd. Net. Hetzelfde.Nodig.

Rare jongens, Los Demettos!