Doorgaan naar hoofdcontent

De Fonderie? Nooit meer!

Het begon niet al te best. Toen we ons tafeltje toegewezen kregen, bleek dat bij de 'wand' te zijn, de posh benaming van de muur. (Doe gewoon, mevrouw, we hoeven geen blabla.) De tafeltjes rondom ons vulden zich met een chichipoepoe mengelmoes van een boven zijn stand levend volkje, gehuld in feesttenue en als een kerstboom behangen van goud- en zilverwerk. De maître sprak hen aan over zijn interessante wijnkaart, omdat hij 'uit hun gesprekken vermoedde dat ze kenners waren'. Fijn spel, kerel, maar heel doorzichtig.
Het wachtbordje was heerlijk, en we bestelden salades. In afwachting van hun komst, deelden we het enige aanwezige botertje op ons versneden wachtstuutje.

De salades waren royaal en de scampi blonken. Ik nam vier happen en de smaak beviel. Bij de vijfde hap zag ik iets bewegen. Na een dubbel- en driedubbelcheck kon ik mijn ogen niet geloven, de vierde keer was ik zeker: een harige, groene, kronkelende rups baande zich een weg door mijn slaatje!

Ontzet gaf ik mijn bord terug, het dienstertje stond perplex. De maître bezorgde ons een nieuw bord en verontschuldigde zich kort voor het voorval. Of wij opnieuw een slaatje wilden? Of we een drankje van de zaak wilden? Of we nog wensen hadden? Hij kreeg het niet over zijn lippen...

Toen we de dessertkaart na 20 minuten  nog niet gekregen hadden, was de maat vol. Zonder schaamte rekende hij af. Volle prijs, verder niks.

De Fonderie, jullie zien mij NOOIT meer terug, ik raad u nooit meer aan, en ik schonk jullie dit cadeau op tripadvisor:

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Mutsen

 Er bestaan niet zoveel soorten mannenmutsen. Het enige verzoek was dat het geen vrolijke, kleurrijke muts mocht zijn. Geen knalgeel of knalrood en ook geen hemelsblauw. (Dat kleur het verdriet niet weg zou nemen; we dachten het allebei, maar hielden het in ons hoofd.) Die kleur bleek geen probleem... er bestaan echt niet zoveel soorten mannenmutsen: je vindt grijze mutsen, zwarte, donkerblauwe of combinaties van die 3. Ik kon dus snel kiezen en koos 2 zwarte: een effen en eentje met een patroon. (Dat meer kleur het kiezen niet bemoeilijkt zou hebben, bedacht ik, maar ik zweeg stil.) Toen ik de bestelling aan huis ging leveren, sliep hij. Ik sloop op mijn tippen naar binnen en liet de koop op tafel liggen. Een warme verrassing voor als-ie zijn dag weer zou hernemen. Even passen en dan klaar.  Er zijn weinig maten in mannenmutsen: je trekt ze over je hoofd en dan blijven ze zitten. Toch zeker als je geen verband draagt. Dat had ik even niet meegerekend. We weten dus nog niet of...

Venetiaans blond

Niets is wat het lijkt... Bedankt, Mia!