Doorgaan naar hoofdcontent

Auch - dag 2

Omdat ik er zo goed als zeker van ben dat osteo Tom mij morgen niet zal kunnen behandelen voor de geblokkeerde nek (ja, ik ben een trunte en ja, als jij mijn pijn zou voelen, zou je evenveel trunten), doe ik aan zelfmedicatie en -behandeling. Moeilijk, een huzarenstukje, maar 't gaat ook en het is weer eventjes "één met de natuur". En waar ik mij het meest één met het universum voel, is in mijn bad! (Mijn laatste bevalling schiet me plots weer te binnen, waarbij Drakenjager me tijdens de rit naar het verloskwartier nog af probeerde te raden in de jacuzzi te duiken. 't Is hem niet gelukt, ik heb wel 5 uur tussen de bubbels gedobberd.)

Noem het mijn natuurlijke habitat, noem het mijn back-to-the-roots-reflex, noem het wat je maar wil... Wat er ook van zij, deze dame gaat in een heet bad, met de bedoeling de volledige ruggenwervels los te weken en te bewerken... Ik vraag me al 2 dagen af hoe dat voelt, pijnvrij zijn. (Dat vroeg ik me na mijn keizersnede ook af, maar dat verhaal zal ik u -om uw spijsvertering niet te ontregelen- onthouden.)

Bij deze ben ik zo straks zo rood als een kreeft. Daar is het dan ook de tijd van 't jaar voor. Gelieve mij niet ingeboterd op de grill te leggen. Laat mij maar liggen.

Reacties

  1. Ik ben er zeker van dat osteo tom jouw morgen uit de nood helpt. En mmm ja, een badje...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...