Doorgaan naar hoofdcontent

dubbel feest!

Wij geven elkaar geen cadeaus, Drakenjager en ik. Sinds lang niet. Tenzij je onze 3 juniors in 5 jaar tijd meetelt. Zo ja, besef je al snel dat geen cadeau, hoe groot, spectaculair, subtiel of origineel ook daaraan kan tippen. Geen cadeaus dus voor ons, als we jarig of sip of kerstvierend zijn.

Tot vandaag dus, enfin, twee weken geleden. Op kousenvoeten stelde hij voor om dit jaar kerstcadeautjes te kopen. WOEPIE! Ik hoefde er zelfs geen anderhalve keer over na te denken, het voorstel werd meteen tot het beste sinds maanden uitgeroepen. (Meestal komen de goeie voorstellen hier van mij, een gegeven waar Drakenjager maar al te graag in meegaat, gezien het hem heel wat denkwerk bespaart.)

Cadeautjes! Kerst! En omdat het hier vandaag dubbel feest is, vond ik dat hij maar eens origineel moest zijn. Verlanglijstje? Niets van! Deze jarige dame wou verrast worden! De lat lag hoog, maar hij moest ze nemen. En wie mij kent, weet dat ik geen belang hecht aan prijs of omvang. Originaliteit, da's wat telt.

Ik kan u zeggen, beste lezer, dat ik vanmorgen bij het openen van mijn cadeau net niet pardoes van mijn stoel viel. Omdat hij overdreven had. Omdat hij bewees dat hij me na bijna 15 jaar helemaal kent. Omdat ik dat niet van hem verwacht had.

Sinds vanmorgen blinkt dit pronkstuk in mijn keuken:



Gatverdrie, ik ben er onmetelijk content mee.

En als ik er 3 x over wrijf en de magische Nespressotoverspreuk prevel, komt George Clooney eruit.  Kunnen we samen een zjatje koffie drinken !(Ik heb het nog niet geprobeerd, eventjes wachten tot ik eens alleen ben.)


Reacties

  1. Gie zotte doze...tis je gegund! En als Clooney er uit geraakt, geef je dan eens een seintje? Wie weet lust hij ook graag een zjatje chocomelk ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leen12:39

    Amaai, ik zie het al, dringend tijd dat ik terug naar België kom...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. tante Marleen19:54

    L'Or Espresso, bij de koffie in de Colruyt.
    Let wel, Lungo zijn grote tassen koffie, Espresso zijn kleine tasje.
    Te verkrijgen in verschillende sterktes. Neem jouw bril mee en bekijk de kleine lettertjes eens in de winkel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Geen probleem! Mijn bril staat altijd op mijn neus! Bedankt voor de tip!

      Verwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...