Doorgaan naar hoofdcontent

Beste Frank

Geachte heer Deboosere

Uw aankondiging bij het begin van de week deed in mijn nestje twee (en een mini-) kinderhartjes sneller slaan. We hamsterden een voorraad proviand bijeen, haalden de tuin leeg, maakten een warm mandje voor Hatsjie en kochten zelfs al snowboots ter voorbereiding van wat komen zou...
10 centimeter beloofde u ons.  Ik had dan ook de slee al klaargezet, om bij al te veel slipgevaar met de juniors naar Ieper te glijden...

U kunt zich de ontgoocheling op de gezichtjes van mijn troetels niet voorstellen, en indien u dat wel kon, sliep u de voorbije week niet goed. Wij leggen de lat in Vlamertinge nogal hoog, ziet u, zowel in letterlijke als in figuurlijke zin. En nee, uw pak sneeuw kwam niet hoog genoeg. 'Net niet' zou een eufemisme zijn voor het zielige laagje poeder dat wij vanmorgen in den hof aantroffen.

Geachte heer, beste Frank, wij nemen hiermee geen genoegen en hopen dat u zich uit de naad werkt om de verwachtingen die u creëerde alsnog in te lossen. Wij onthouden ons - voorlopig- van gerechtelijke stappen en stellen ons geschonden vertrouwen toch nog in u.

Gelieve ons niet te ontgoochelen.

Hoogachtend
Mamasoet en Het Nest

Reacties

  1. Ge zijt een zotte doos!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Janklaas18:33

    Nochtans had ik woensdag al gezien dat ze voorspelden dat de sneeuw niet ging blijven liggen in West-Vlaanderen. Niet alle schuld op Frank schuiven, he!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...