Doorgaan naar hoofdcontent

Shoot!

 


Het werd met veel toeters en bellen aangekondigd - wat bij mij meteen hoge verwachtingen creƫerde - als nieuw programma op woensdagavond. Kwart na 10, vƩƩl te laat voor mij, dus ik had het opgenomen. Een lifestyleprogramma over 5 blogsters die er (deeltijds)hun job van hebben gemaakt. "Shoot!"

Na 1 aflevering ben ik nog niet echt overtuigd. Van de modeweken in Milaan, NY en Parijs heb ik voorlopig genoeg (Tiany bracht verslag uit, mƩƩr kan ik echt niet verlangen). Ik weet ondertussen al dat het volgende winter weer wat klassieker moet, met strenge silhouetten en rokken tot onder de knie, Delfts blauw bij Valentino en beige, camel en zwartwit bij Dior. Niet dat mijn portemonnee zoiets duurs toelaat, maar de ketens gaan weer volgen, mocht ik dat Delfts blauw (is dat mijn kleur? Banint!) willen inslaan.
En dus dacht ik: "Graag wat nieuws! Graag wat origineels! Graag wat pit!"
Niets van dat, dus, in de eerste Shoot! Een make-upartist die in Parijs een crĆØmetje kiest en de beauty van de locals fotografeert. Een styliste die haar eigen outfit elke dag op 't plaatje vastlegt.  BEEN THERE!  DONE THAT!

En toch... nog steeds sta ik vol bewondering voor die professionele blogsters. Die moeten vast niet elke dag om 10 na 6 op. En als ze 't toch moeten, dan is 't vast niet om 6 klassen pubers te entertainen...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat Ć©n kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...