Doorgaan naar hoofdcontent

Aftiklijst - deel 1

Eind november, dus ik plan een Lijst met Goed Voornemens. Niet allemaal ineens, maar af en toe een beetje. In willekeurige volgorde, en met verschillende gradaties in haalbaarheid.
Een lijst, dus. Daar gaan we.

~ 2014 wordt absoluut het jaar van het gezond(er) leven (zoals in: vroeg naar bed, weinig vet, bewegen met allevier mijn ledematen, veel water drinken, nog meer groentepureetjes en minder light. Enfin, water.)
~ Geduld in al zijn deugden zal me van pas komen. Misschien kan ik al wat oefenen bij het begeleiden der proefwerken van de twee oudsten. De tijd tikt altijd keihard in mijn oor.
~ Ik laat me vast en zeker veel minder vangen aan reclame in al zijn vormen. Dit hangt zeker en vast samen met mijn eerste voornemen, want zo'n rijstpuddinkje van La laitière ziet er op tv toch elke keer nog véél lekkerder uit dan wanneer het uit mijn koelkast komt. Ik maak het eigenlijk beter allemaal zelf, maar dan tikt de tijd weer...
~ Ik laat me al niet snel iets dicteren, maar 2014 belooft voor mij een absoluut topjaar te worden van het Grote Verzet. Tegen opdrachten waar niemand nog naar omkijkt, tegen werk met een hoog nonsensgehalte, tegen gemopper en gezeur over details, en vooral: tegen mensen die mijn karma negatief beïnvloeden. Voorál dat!

Ik voeg nog een -voorlopig- laatste voornemen toe: ik plan minstens evenveel te genieten. Van Het Nest, Drakenjager, de vriendinnen en de vriendjes, kleine gestolen momentjes en héél véél comfort food. Want een mens mag soms ook al eens zondigen. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...