The simple life

Als je vrede vindt in je hoofd, dan volgt de vreugde vanzelf. Ik wens je een vredige kerst! X

Onverwacht en ook helemaal onaangekondigd veranderde de minister (na wat lobbywerk waar we wel van wisten en waarvoor we menig petitie ondertekenden) op 22/12 de wetgeving over de terugbetaling van het wondermiddel Imitrex SC. Daar waar we nu maandelijks recht hadden op 14 dozen van 2 tegen verminderd tarief, en al de rest zelf moesten betalen (25 euro per prik, u kan tellen), trekt Maggie de terugbetaalbare dosis naar 60 spuitjes op voor zware pijnpatiënten met lange clusters. Wij zijn daar helaas bij, maar dit keer wil die 'helaas' meteen ook keihard 'hoera' zeggen! Toch gaan we ervan uit dat 2016 clustervrij zal verlopen. Hoop doet leven. Met 100 per uur!                

Voor het tweede jaar op rij kiezen wij voor Tadaaz voor het ontwerp van onze kerstkaartjes. Het aanbod is er enorm en er is een kaartje te vinden voor ieders smaak en ontwerp. Dat ik geen creatieve vingers heb, zal ook wel meespelen en ik denk zelfs dat ik stiekem blij was dat ik niet op elke kaart mijn wens met de hand moest noteren. Ik beken, gemak gaat hier voor alles. (En er was de extra korting die ik via Mamavanvijf kreeg, die deed er natuurlijk ook toe!) Aan het maken van de kaartjes ging een volledige shoot vooraf. Het idee kwam van P. Interest , maar de foto namen wij he-le-maal zelf... Ik plaste daarbij bijna in mijn broek. Van het lachen. Om mijn indiaan.     En dit was het eindproduct:

"Als je iets maar hard genoeg wil, dan kun je 't ook..." Het is het soort peptalk dat mij jarenlang overtuigend motiveerde... Ik stelde mij geen vragen, want mijn broers en ik fietsten, schaatsten of strollden allemaal door onze schoolloopbaan... (Het parcours was af en toe hobbelig, maar dat had al vaker  met tijdelijke vriend(innet)jes, puberale uitspattingen dan met aanleg te maken.)  Het was iets wat zomaar gebeurde... We wilden het en we konden het bijgevolg ook. Zo dacht ik. Sinds ik mama werd, deze week exact tien jaar geleden, is er heel wat veranderd. Ik kan niet zeggen dat ik een plan in mijn hoofd had voor mijn kinderen. God schiep de dag en we wandelden er vrolijk door. En een kind wordt toch gewoon wat het graag wordt, toch? Door een wilde speling van het lot bleek de schoolloopbaan van ons meisje geen strandwandeling te worden. Dat bleek al sinds de kleuterklas, maar de draagwijdte van haar leerstoornissen werd steeds duidelijker naarmate de tijd verstr

Wie denkt dat 3 kinders temmen een opdracht is, leest nu beter niet verder. Gisteren bezochten we de nieuwe woonst van Drakenjagers  neef, die sinds een half jaar samen met zijn eigen drie pagadders, zijn vriendin en haar 5 (v i j f) pagadders in een nieuwsamengesteldgezinshuis ging wonen. Maar man toch, wat een verrassing. Ik kan zo al zeggen dat ik Tourcoing in de komende zevenenzestig jaar niet als vakantie slash weekendbestemming zou kiezen, laat staan dat ik me er permanent zou vestigen, maar eens de voordeur dicht was, druppelde de stress zo van me af. (Ik had zélf gereden,  met een volgestouwde wagen waarin je 't verschil niet goed kon zien tussen kinders, vent en cadeaus. Helemaal chillywilly langs de grenscontroles in Rekkem, waar tot op de tanden gewapende soldaatjes en donkerblauwe gendarmerie stoer stonden te wezen. Ikke. Pluim op mijn hoed.) No stress, dus, want dat huis voor 10 bleek zo gestructureerd en doordacht ingericht, dat ik me hier en daar in denikea waande

"Er is vannacht iets heel ergs gebeurd", hoorde ik mezelf die bewuste morgen zeggen. "Niet bij ons, maar in Frankrijk." Nog voor ik er "in Parijs" aan kon toevoegen, klonken onhandige wanhoopskreten, want Frankrijk , dat zijn Sidonie, Isidore, Rosalie, Alban, Margaux en Anaël. De Franse familie, vriendjes van Het Nest. Ik maakte mijn zin af en het werd muisstil. Een extra ochtendjournaal vulde de kamer en we keken met verstomming naar de beelden. Alsof hij wist dat het niets voor hem was, ging Jackje in de speelhoek aan de slag, maar de oudere jeugd bleef zitten en keek me aan alsof ik hen een antwoord op een niet gestelde vraag schuldig was. De bij elkaar getobde woorden waar ik de voorbije nacht over gedacht had, hielden plots maar met haken en ogen aan elkaar. Dat dit verschrikkelijk was, veel verder ben ik die eerste morgen niet gekomen. En dat ze niet bang hoefden te zijn. Dat dit het werk was van op hol geslagen mensen. In de krant las ik dat h

"En ik weet nochtans zéker dat jij meer dan tien argumenten aangehaald hebt om je gelijk helemaal te bewijzen", zei iemand me achteraf. Dat was zo. Helemaal. Toch had het geen zin: in een dovemansgesprek mag je het nog vierhonderd procent bij het rechte eind hebben, als de ander zijn eigen Grote Gelijk boven de waarheid stelt en niet eens wil luisteren, is het lied snel uit. En meestal laat ik die ander dan wel in de waan van zijn Groot Gelijk, ik ga niet strijden. Nadat ik mijn zeg heb gezegd, uitgebreid, want zo ben ik, dan zwijg ik meestal. Maar deze keer niet. Het hielp niet en mijn mond viel helemaal open van zoveel koppige zelfvoldaanheid. Karma is a bitch. En ik heb geduld.

Feest bij de Claeyssens, en wel om de verjaardag van Lynn te vieren! Vijf jaar schijnt de zon al, en als je niet goed oplet, verbrand je je zelfs een beetje door naar de foto te kijken! Sunblock alert!

Helemaal toevallig kwam ik donderdag in ' Ijzer ' terecht, de laatste cabaretvoorstelling van Wim Claeys. Over WOI, maar vol petites histores... Ik had eerder iets met paardjes verwacht, een jumping of zo, toen ik hoorde dat de plaats van afspraak Waregem-of-all-places bleek te zijn... Maar 't ging eigenlijk onrechtstreeks ook weer een beetje over de Westhoek en er deed geen enkel paard in mee. (Waregemnaars zien er wel allemaal een beetje dierlijk uit, stelde ik ter plaatsen vast, maar dat kan aan de belichting in het cc gelegen hebben of aan mijn beperkte persoonlijke empathie hoe dichter ik Kortrijk nader...) Soit, Wim deed dat goed, heel goed zelfs. Een wreed verhaal vol vrolijke noten, zoiets. Ik hoorde van mijn neef-slash-wereldreiziger van een expo van schilderes Soetkin Claeys, een Gentse die exposeert in kunst-en werkcentrum De Stuyverij in Kortrijk. Nog zo een , zie ik u denken... en ik heb nog duplicaten rondlopen, zo is er eentje prinses carnaval en werkt

Herfstvakantie, we keken er hier om het hardst naar uit. Omdat ze niet even vrolijk begon als verwacht, focuste ik de voorbije dagen op dingen doen. Een beetje zoals in: een woordslinger maken, alle was plooien en in de kasten leggen, de keuken opruimen, het huis sintklaar maken, sintbrieven schrijven, soep maken, cactussen rangschikken en het terras vegen. Ik betwijfel of ik een goeie psychologe zou zijn, maar bezig blijven kan ik iedereen aanraden. En de komende dagen hou ik mezelf mijn eigen tip voor. Een klein beetje boostmypositivity, maar zonder yoghurtje 😏...

Soms neemt iemand je zo bij de neus dat je in een survivalmodus gaat. Toon Tellegen heeft het ooit  heel mooi verwoord:  Ze wacht. Nee, zegt ze. Ik wacht niet. Ik dans.  Ze danst,  ze danst met lange, ranke passen,  langzaam en aandachtig,  ze houdt haar ogen dicht,  ze danst door deuren en door ramen  en door lange lankmoedige dagen-  hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-  en telkens als ze niet meer kan  en bijna, bijna valt,  denk ze: Ik?  ik val niet, ik dans.  Toon Tellegen Uit: Kruis en munt Querido/Poetry International, Amsterdam/Rotterdam 2000.

Wij zijn smulpapen, wij, en dat willen we geweten hebben... Wij : Emmy en ik Smulpapen: lekker en veel Wij: nog eens Emmy en ik Geweten: er blijft wat plakken, maar dat is -voorlopig nog- oké. Sinds heel wat jaren verspreiden wij met ons tweetjes sfeer en de gezelligheid in menig regionaal restaurantje, bistrootje, eethuis of smulgelegenheidje. Telkens voor een hele avond, want eens we ons placeren, blijven we graag tot de nacht valt. Vaak in het gezelschap van vaste tooghangers, nieuwgemaakte vrienden en epicuristen waarmee we in de voorbijglijdende uren vrede sloten. We hebben enkele favoriete adresjes en enkele plekken waar we nooit meer zullen gaan. Niet zelden breien we moeiteloos avonden aaneen  en zetten we gesprekken verder die enkele maanden daarvoor gestart waren. Dat doen we bijvoorbeeld met de regelmaat van de klok in 't Groen blad, een gezellig eethuisje in Nieuwkerke, waar we het slaatje met warme feta en de balletjes in tomatensaus als tip zouden geven. Zalig

Als ik dan toch 1 concreet plan kan onthullen voor dit weekend, dan is het dat wij zondagnamiddag met de boytjes gezellig naar de Legobouwdag van de Gezinsbond gaan, in het CC in Vlamertinge... Al ben ik meer een Playmobil- dan een Legomadam, maar dat heeft vooral met mijn stofzuig- en samenveegkwaliteiten dan met de vorm van het speelgoed te maken... Veel was er echter niet nodig om mij te overtuigen... Een dessertbord voor de ouders. Voilà!

Vandaag is echt zo'n Bond Zonder Naamdag. Ik kan alleen maar in quotes denken, omdat mijn hoofd zo vol zit. Deze hier doet er echt toe. Voor de rest is het de laatste weken huilen met de pet op. Gelukkig is het vriesweer, en komt die nog van pas. (Bericht aan mezelf: zorg dat je niet verbitterd raakt.)

Ik weet het, ik weet het, ik moet dringend weer een beetje actiever worden. Met mijn benen en armen en al, niet met mijn tong. Actief zijn stond bovenaan mijn to do-lijst voor deze herfst. We zijn drie weken ver in de herfst en ik heb niet echt het gevoel dat ik er nu plots al aan toe ben. Ik voel me niet geroepen.  (Hoe zou dat dan gaan? Ik stel me die call om de één of de andere reden als volgt voor: Mamasoet wandelt door het huis, een wasmand onder de arm. In de verte klinkt een stem die haar tot de orde roept:"Mamasoet, Mamasoet, luister! Je vergeet je prioriteiten! Zet je trots opzij... en trek je loop schoenen aan!  Run, Mamasoet,Run!") Ik denk dat ik die stem al wel eens hoorde fluisteren, maar gewoon de muziek luider zette en vrolijk verder strollde. Richting zetel. Of richting bed. Bad. Nu durf ik echt wel te zeggen dat er nog iets tussen is gekomen... Een nieuwe, geldige reden voor zoveel inactiviteit, zeg maar.  Mijn prenatale plannen werden vrijdag in de k

Als het blad valt word ik altijd een beetje melancholisch. Het gemis wordt sterker, de dagen kaler, de leegte is af en toe pijnlijk voelbaar... Gelukkig maakt Het Nest deel uit van een veel groter geheel. Een clan, zeg maar, waarvan elk lid met evenveel trots kan zeggen dat zij  zijn of haar stammoeder was. En stammoeders moet je eren, dus laat ons daar nu eens keigoed in zijn ...  We wandelden -met haar in gedachten- door een herfstig landschap. Door lang vervlogen tijden, dat ook, want twee historische figuren vertelden ons het verhaal van de roering en romantiek langs de vaart, dat zich eind negentiende en begin twintigste eeuw op het Palingbeekdomein afspeelde. Na de wandeling hieven we het glas, op herinneringen die vervagen maar een warm gevoel dat blijft.

Morgen start hier de eerste medicatievrije dag in ... eh... drieënhalf maanden. Ik denk dat ik mag zeggen dat hij weer bovengemiddeld functioneert, die Drakenjager van mij. Hij pikte de draad weer op, neemt weer hindernissen en kijkt vol vernieuwd vertrouwen de winter tegemoet. Ik hoop met hem mee dat de medicijnkast dicht mag blijven voor een lange(re) periode. Ik duim. Ik reken er voorzichtjes zelfs op... Ik maakte mezelf de voorbije maanden bedenkingen die daarvoor alleen in clichévorm bij me opkwamen. Dat gezondheid het allerbelangrijkste is, zeker bij nieuwjaarswensen. Dat rolt eruit, je denkt dat je weet wat je zegt, je meent het ook wel. En toch... Gezond zijn is écht wel het állerbelangrijkste. Dat ik alléén en vér weg kan zijn, maar alleen maar als ik weet dat hij ok is. En dat ver weg zijn (zoals naar de Spar hier in Vlamertinge, toch zeker zo'n 700m bij onze voordeur vandaan) ook gewoon een gevoel kan zijn, als die ander doodziek is. En dat tien minuten een eeuwig

Soms heb je écht niet veel nodig...

Een schop onder de kont, meer heb ik meestal niet nodig om 'mijn plicht' te doen. De afwas. Vier toetsen om te verbeteren. Glas naar de container brengen. Het terras vegen. Enfin, de was en de plas, quoi... Alleen als het erom gaat mijn kont te moven -zoals in: een rondje van de piste lopen,  een kilometer zwemmen, met de fiets naar 't werk- is die schop niet genoeg... Ik raak er maar niet aan toe om mijn kont op te heffen en in mijn sportschoenen te glijden (Vier paar. Keuze genoeg.) Tijd voor de grove middelen... Vandaar dat ik het voorbije weekend compleet loos ging en een beetje oververhit door de Indian Summer verklaarde dat ik nog wel eens een kwarttriathlon zou willen doen. What was I thinking? Wordt vervolgd. (Haha. Misschien .)

Wél néééén! Wij mochten helemaal niet naar de première van die Playmobil super 4! En néééééén! Wij testten geen vijftien soorten Pritt uit! En toch zijn we gelukkig! En toch blijft de wereld draaien! *Zo! Het is eruit! Big relief!* (En ik hou mijn hart vast als we straks weer gezamenlijk onze positiviteit moeten boosten... Ik bén positief! Check de zinnen hierboven!) p.s. Voor wie twijfelt: er is hier ook géén Playmobil give-away. Ik herhaal: wij geven hier géén Playmobil weg. (Wel virtuele zoenen en knuffels. Zoveel je maar wil. Echt.   Mwwwaaaah !)

Ik heb het er  eerder al eens over had, en ik blijf verder zwijmelen... Soms wou ik dat ik weer eens 4 was, of ondertussen vier en een half ... Dan bestond de dag alleen maar uit spelen, prutsen, fikkelen, rusten, knoeien en mijn mama testen...

Halfweg september... tijd voor een laatste update van de bucket list die ik voor mezelf opstelde bij het begin van die twee maanden zaligheid...  Ik postte al eens een update , en toen was het lijstje to do's al flink geslonken, maar de twee sportiefste uitdagingen had ik - so me !- een beetje voor me uit geschoven... (lees: dat lopen ontzag ik als de pest, maar je hebt maar beter 1 goed voornemen dan 15 slechte, of zoiets). Al zag ik dat zwemmen in zee dan weer he-le-maal zitten, maar er was niet direct een zee voorhanden, dus daar was er dan weer een praktisch bezwaar... Lieve lezer, de lijst is zo goed als afgewerkt... We sloten de zomer af met een familieweekendje op een camping en het strand van Audresselles, bij een broeierige 30 graden. De zee lonkte en bruiste, de zon brandde en het zicht op de white cliffs of Dover was adembenemend... Dat zwemmen in zee was de kers op de taart die de voorbije zomer was , in mijn hoofd een pièce montée van rodevruchten -, Saint honoré

Vandaag een hele dag de mentale strijd met mijn 4-year-old aangegaan... Hoewel ik echt al wel mijn battles kies, heeft hij er toch enkele gewonnen. Bericht aan mezelf: "Je bent daarom geen slechte moeder". En ook: "Raise your words, not your voice. It is rain that grows flowers, not thunder."

Haj hoooooooooooo! Haj hoooooooooooo! Jaja, we ademen hier nog allemaal met regelmaat, na een eerste schooldag die vlot en routineus verliep. (Echt, 't ging fraai wel dit keer, en ik hou hout vast, maar tot nu toe huilde er nog niemand. Zot.) Op dag twee, die er technisch gezien maar een halve is maar qua werk toch voor een volle telt, dendert het treintje gezellig door. Kaften, ondertekenen, plastificeren en zoeken. Naar drie botervlootjes in één keer (dat wordt smullen, bakken en braden) voor de Franse woordjes, naar twee grappige gezinsfoto's (miljaar), naar propere drinkpullen, naar een geldbeugel (echt!), sportkousen en reservekledij die vuil mag worden. En naar zonnecrème voor op sportdag. (Maar dat doe ik niet, 't zal regenen). O, en naar zwemkledij, en 't mag geen bikini zijn. Zelfs Drakenjager, de chef van 't spel , is weer tot de orde van de dag overgegaan. Even voorzichtig als enthousiast. Op kousenvoetjes. Het lukt hem wel! Ook de zon is ter

  De zon piept door de wolken... Zou het ...