The simple life

Ik heb het een paar jaar kunnen afwimpelen, maar dit jaar voelde ik mij toch moreel verplicht om op Humo's eindejaarsvragen te antwoorden. Je kan de boot niet blijven afhouden, en die mensen moeten ook hun boterham verdienen. Ik beantwoord de vragen hieronder, wegens ietsje te laat voor de papieren Humoversie. 1 Wat vindt u de belangrijkste evolutie of trend van het voorbije jaar? Ik probeer me niet (meer) hardop te ergeren aan mensen en hun meningen, maar het doet me wat als de zin voor nuance weg is. We lijken te verglijden in zwart-witdenken, terwijl nogal wat versies grijs hun plaats in het verhaal mogen krijgen. Ik merk dat eigenlijk overal, zelfs bij mensen die me nauw aan het hart liggen. Ik merk ook dat ik steeds minder het conflict van de discussie probeer op te zoeken en ben er nog helemaal niet uit of dat nu juist een moedige dan wel een heel laffe zaak is. Het woord kamp (in al zijn betekenissen, van een ijskoude mensenjungle hier enkele tientallen kilometers ver

Het is iets wat ik al altijd leuk heb gevonden, maar de laatste tijd valt het me extra op... hoeveel plezier ik heb in (mijn) spelende kinderen.  De lezer voor wie het glas altijd half leeg is, vermoedt nu waarschijnlijk dat ik vooral de stilte die het spel met zich meebrengt kan appreciëren. Klopt! De lezer voor wie het glas altijd half vol is, weet dat ik het ook gewoon fijn vind om foto's te maken van zoveel spelplezier... Dat ons huis er steeds vaker als een binnenspeeltuin 2.0 uit begint te zien, neem ik graag voor lief!

Ik kreeg van Emmy deze Amaryllis... In 10 dagen veranderde ze van een bolletje in een kanjer van maar liefst 64 cm! We sloten zopas een deal: zij mag nog eventjes gesloten staan pronken, ( het is een zij , for sure, deze beauty !) maar tegen Kerstmis zal ze knallen, met frisse,roze, statige trompetbloemen. Feestgeschal, tegen 't eind van deze week...

Gast'n, het is nog maar 12.30 uur en mijn zondagmorgen was een klepper van formaat!  Al scrollend en surfend bracht het lot me -het moest zo zijn!- op de Facebookpagina van de Heppy people concept store in Poperinge... Wat ik daar zag, deed mijn gat schuifelen ...  Op naar Poperinge, dus, en het was nog niet eens elf uur 's morgens! De winkel van Bieke Donche heeft echt alles om een glimlach op je snoet te toveren:  van vrolijke sjaals over snoezige brooddoosjes,  versierbare tafelkleedjes,  DIY-kruidenassortimentjes,  prachtige lederen accessoires,  lichtboxen in alle mogelijke formaten,  kartonnen poezenverblijfjes,  knappe kaarsen-in-wassen-kandelaartjes,  kaartjes met toffe opschriften,  opbergzakken in retroprints,  nachtlampwolkjes en - peertjes,  neonverlichting voor zindelijke tieners,  papierwaren voor vaders die al alles hebben, reuzengieters... Geloof me vrij: er is niets in de hele shop wat ik (of jij! of je mama! of je papa!

De voorbije week was keidruk, ik sprak er u hier al over... We tellen keihard af naar Kerstmis, maar moeten de berg van de proefjes nog over. Mijn stresslevel (en dat van de dochter) is bovenaards, dus alle afleidingsmanoeuvers passeerden al de revue. In een poging niet in geknor en gezeur te vervallen, lijst ik hieronder de hoogtepunten van de voorbije week op. Ik vat ze samen onder de noemer 'rustig blijven '. Sinds dinsdag is Het Nest dus bezig met het afleggen van proefjes allerhande: we berekenden samen al oppervlakten van halve cirkels, winstmarges bij de verkoop van fietsbellen en cijferoefeningen met kommagetallen en rest. De oorzaken van en aanleiding tot de Eerste Wereldoorlog én de werking van ons oor passeerden al de revue, en ik ben weer helemaal mee als iemand met mij van gedachten wil wisselen over de reïncarnatiegedachte van de boeddhisten. Omdat je met z'n tweeën makkelijker drie kinders kan managen in deze drukke tijden, deed Drakenjager dapper mee.

Lieve schatten, u weet het al langer: ik ben niet meteen het rustige type. 't Is al wat gebeterd , dat wel, maar ik zou zeg maar liever een lesje aerobics volgen dan mijn evenwicht in de yoga te moeten bewaren. (En ook dat is overdreven, want nog liever kampeer ik in mijn zetel. Iets met lui en moe...) Nu zijn er periodes in het jaar waarin ik er keigoed in slaag om de rust ten huize Het Nest te bewaren. De eerste drie weken van de grote vakantie. Paasmaandag. Elke zaterdag na 18 uur als we naar Belgium's Got Talent en retard kijken. De zondagmorgen tussen 7 en 8. Ik zeg maar wat... Er zijn ook traditioneel drukke periodes. Dan komen we thuis na zessen en moet er precies nog een half dagdeel beginnen. Met eten, drinken, baden, verbeteren, huiswerk afwerken en meer zulks. Of staat er tussen 17 en 19.30 uur nog een voetbaltraining op het programma. En een lesje woord. O, en ik denk dan nog eens naar de vioolklas te moeten... Nu  spreek ik nog niet over de komende weken, me

't Is zoals Bart Peeters het zo mooi zegt... "Voor je het goed beseft staat hun bestaan in volle bloei Dochters worden dames je koopt ze op de groei" 11 jaar geleden, het lijkt alsof dat gisteren was!

Echt, ik heb een gloeiende hekel aan Amerikaanse brol. Altijd al gehad. Hier dus geen Halloween, geen pompoenengekte en geen gespook. Met vette hamburgers kun je mij ook niet plezieren. Ik dronk meer dan 10 jaar lang geen druppel Coca Cola company en de vleesindustrie van de Amerikanen kan mij ook helemaal niet bekoren. Bij al wat een beetje naar de States ruikt, denk ik al snel aan commerce en groteske megaverkoop . All-you-can-eattoestanden en liters naar plastiek smakende drankjes.  En ik weet heel goed dat ik enorm bevooroordeeld ben, maar ik kan mij daar precies niet zo gemakkelijk over zetten. Donderdag vierde de gemiddelde Amerikaan Thanksgiving. En Thanksgiving... dat is een ander paar mouwen. Want zeg nu zelf, wat is dat toch een ge-wel-dig mooi feest! Oorspronkelijk gevierd om te danken voor een mooie oogst, de laatste jaren vooral om dank te zeggen voor je blessings . En dat laatste, dat vind ik iets heel bijzonders... Ik heb donderdag dan ook een beetje in mijn ho

Tijdens een zoveelste slapeloze nacht ging ik op Pinterest op zoek naar ideetjes om ons huis kerstklaar te maken. Traditioneel zetten wij onze kerstboom pas op of rond Quinns verjaardag (komende vrijdag!), maar ik wou dit weekend al een beetje sfeer creëren... Elk jaar kopen we voor Het Nest een adventskalender met chocolaatjes in, maar ik wou het dit jaar wat creatiever aanpakken en koos ervoor onze eigen adventskalender te maken. Met kaftpapier van de stock, stickers, een rendierslinger en miniwasknijpertjes van bij Hema en een mandje waarin je pistoleetjes en andere koekerie op zondagmorgen netjes kunt presenteren, knutselde ik voor elke dag een cadeauzakje. Vanaf donderdag beginnen wij officieel af te tellen! 24... 23... 22...

Met drie kinderen in de kleuter- of basisschool valt het al eens voor dat een juf of meester vraagt om helpende handen. Om voor te lezen, zeepbellen te blazen, kinderen te vervoeren, kinderen terug te halen of om ratten te maken. U leest het goed. Voor een project 'herinneringseducatie' werkt de jeugd van Ieper sinds 2014 rond 'dieren in de oorlog'. Nuno vertelde laatst geanimeerd over de rol van honden, paarden en kanaries in de Grote Oorlog. Ik ben daar stiekempjes blij om, want een poosje geleden had-ie nachtmerries door zich de dingen iets te plastisch voor te stellen... De verschrikkelijke beelden van vluchtende kinderen de voorbije zomer deden daar geen goed aan... Ratten, dus, want daar hadden de soldaten een hele kluif aan. Ik geef toe dat ik de brief over het project niet ontvangen- laat staan gelezen-  had, (iets met veel kinderen en nog meer info en bezige ouders... oeps!), dus toen boytje me vroeg of ik wou gaan helpen, was ik al lang blij dat ik die

Ik stapte de lift op de eerste verdieping uit en draaide rechtsaf, de afdeling geriatrie in. De deuren openden zich automatisch en bijna in mijn gezicht, maar mijn gedachten vulden mijn hoofd zo erg, dat ik niets door had. Ik knipperde het felwitte licht weg en volgde de gang tot aan het einde, sloeg linksaf en wandelde verder. Een mevrouwtje met sneeuwwit haar schuifelde haar staprek vooruit. Ik haalde haar in, speurend naar het kamernummer. Hier moest het rechtsaf zijn, 2 deuren verder. Net toen ik aan wou kloppen, stokte mijn adem. Achter die deur. Daar stierf oma. Achter die deur. Hier was het. Ik wankelde een stap achteruit. Slikte vier keer. Zakte een beetje door mijn benen. Slikte nog eens, ogen gesloten. Besefte toen dat ik me vandaag vergist had: meter Simonne lag nog 2 deuren verder. Ik ging binnen zonder te kloppen en ze lachte.

Hij kwam en liet een hoop speelgoed achter. We kunnen weer weg qua sneukelbucht  en mandarijntjes.  Er zal geen chocomousse nodig zijn, het meeste is al op... Ik merk dat het speelgoed dat door de schoorst... eh... via de achterdeur elegant op de tafel gemikt werd aan het evolueren is. Ze groeien, mijn kinders en hun geschenkjes groeien met hen mee. We zijn aan mp4-spelers toe en aan een groot voetbalgoal, aan een letterbak en een coole zwemzak. Ook aan de mama werd dit jaar gedacht. Ze kreeg een machtig coole piramide van Playmobil. Je bent juf geschiedenis, of je bent het niet!  Wie dat wil, kan op eenvoudig verzoek langskomen voor een middagje historisch speelplezier ;-)

Mocht u - totaal onverwacht, of helemaal aangekondigd- last krijgen van een een traditionele  herfstdip , dan heb ik voor u een gouden tip in de vorm van een eenvoudig stappenplan met resultaatgarantie. Nestel je in een schommel.  De mijne stond in familiepark Harry Malter, maar elke schommel die groot genoeg is, komt in aanmerking. Pluk je mete- of petekind uit de zandbak en hef haar of hem ook in diezelfde schommel.               Doe dit het liefst met mete- of petekinders beneden één meter 80, maar kom, we zijn niet zindelijk. Zing een vrolijk lied.                                                                                                      Bijvoorbeeld 'Er was een vogeltje, dat beestje kon niet kakken.' Of iets anders . Kijk toe hoe hij of zij eerst vrolijk en luidkeels meebrult.                                                                 Echt, iedereen mocht het horen. Maar echt iedereen, hé! Ook Harry Malter himself. Schakel na drie kwartier over op ee

Als er dan toch één beeld van de week gekozen moet worden, toch zeker dit hier: Het was al een echte pain-in-the-ass , maar toen mijn Huawei maandag besliste om door een spatje water (echt, hij viel zelfs niet in het bad!) de geest te geven, had ik het plots helemaal gehad. Omdat het Chinese brol was, lukt zelfs het trucje met het rijstbad niet... Ik zat dus een halve week zonder telefoon. Het was hier erg rustig. Ik kon ook maar half op Smartschool, waardoor het hier nog rustiger werd... en ik heb echt keihard genoten van de detox. Een leeg kopje? Bijna!

Er was een tijd waarin ik er mijn monter op vast kon zetten: de herfstvakantie startte met een stevige angine.  Reden: oververmoeidheid.  Oplossing: noenetuksjes . Dit jaar niet. Mijn keel is kerngezond, maar mijn hoofd niet. Het zit helemaal vol.  Als je het kraantje open zette, ving je een streultje ideeën, voornemens, af te werken plannen, bezorgdheden en bekommernissen in je kopje. (Die laatste twee probeer ik met een grote portie mindfulness te minimaliseren. Dat lukt al eens, af en toe. ) De missie voor de komende acht dagen is dus: een helder kopje .  Op mijn lijf en voor de koffie.