The simple life

Het Metekind! Hoe gaat het eigenlijk nog met Het Metekind! Lieve lezer, ik hoor u al wekenlang roepen en beantwoord uw vraag met graagte. En met een brede glimlach. Het klinkt vreemd en vrolijk tegelijk, maar ik denk dat ik aan Het Metekind minstens evenveel plezier heb als aan mijn éigen kinders. Evenveel onschuld, evenveel gepruts en evenveel contentement. Zonder slapeloze nachten. Ik zeg het met de hand op het hart: het kind is een plezier om in huis te hebben! Toen we ons daarnet weer helemaal verloren in de taart voor Jacks verjaardag, speelde Lucieloes in de boomhut. Met haar mond vol chocola en met vlechtjes die wipten riep ze me... "Metersoe-hoet! Metersoet! Ik  speelt  van Rapunzel! In de toren! " Haar vlechtjes gooide ze uit de toren, Rapunzel verdween erbij in het niets... Ze verloor ei zo na haar evenwicht toen ze half uit het raam hing en gleed met haar onderbroek bloot van de glijbaan. Zoveel plezier in zo'n kleine meid. Toen we haar na een poosje

We hebben wij hier weer hoerensjans gehad. Echt. Herinnert u zich nog hoe wij hier zo goed en zo kwaad als 't kon voor Chippie zorgden in de paasvakantie? Ja? Wel nu, Chippie is vandaag komen te gaan. Het beestje is niet weggelopen, maar ruilde zijn aardse bestaan in voor de eeuwige graan- en mueslivelden. De overgang moet op school en in zijn kooitje gebeurd zijn. Gelukkig maar. Hoerensjans voor ons, dus. "Als het 10 dagen geleden gebeurd was, dan hadden wij een dode hamster gehad", zei boytje bedrukt. Dat zou inderdaad een droevige zaak geweest zijn, bedacht ik. "Weet jij op de Moeilijkste Vraag Aller Tijden, mama?" "Wat is die vraag dan wel?" "Zouden dode hamsters ons zien vanuit de hamsterhemel? Of veranderen ze dan in spoken?" Als u het weet, mag u ons altijd mailen.

Het is ver gekomen. Zopas bakten we een cake om te vermageren. Een dieet- of regimecake, dus. Een glanzende, smeuïge chocoladecake. U twijfelt? Achter ons baksel zit een heel eenvoudig Claeystheorietje. Dat gaat als volgt: Sinds de paasklok ons zeker niet vergat  staat hier een mand vol paaschocolade. Een wasmand. Vol eiers. En die moeten helemaal op, dat spreekt. Voor mensen als ik,  die driekwart kilo verdikken door naar een chocoladen ei te kijken, is zo'n mand aanlokkelijk. Zeker als ze niet alleen naar die eiers kijken, maar de verleiding van het opeten niet kunnen weerstaan. Elke dag. En in 't weekend de hele dag . U begrijpt de verlokking, hoop ik. Zo'n dieetcake met alle resten chocolade biedt dus een héél eenvoudige oplossing voor dit prangende probleem: eens gebakken en gegeten is de verleiding voorbij! Mmmm... ik ruik hem al! Vier dagen indigestie krijgt u er gratis bij.

De start van het nieuwe trimester verliep bijzonder vlotjes. Voorlopig geen spanders , maar we houden hout vast voor wat komt... het beloven 2 extreem drukke maanden te worden! Zonder doorlichting, for your interest , want ook die hing nog even als Damocles' zwaard boven mijn hoofd. Niet, dus, en ik haalde opgelucht adem. Een werkweek van (maar) 4 dagen, die smeekt om een extreem druk weekend. Zo geschiedde, maar 't is ondertussen zondagavond en we ademen hier tot nader order nog allemaal bijzonder regelmatig. De week begon met een fris paasweekend. Ik vertelde hier al dat we ons de eitjes lieten smaken, en het feest ging de hele week gewoon verder. (Er bleek tussen die chocolade ook marsepein en marshmallow gedropt te zijn. Wie zoekt die vindt! ) Zolang de lever niet klaagt, doen we dapper door. Dinsdag had Nuno proefwerk typen... we weten nog geen resultaat, maar naar zijn gevoel liep alles goed, wat dus eigenlijk wil zeggen dat tweederde van ons kroost het vervelende

Het moet in een vlaag van zinsverbijstering gebeurd zijn... dat ik zaterdag rond 18 uur nog naar onze bakker fietste om 10 verse paaseieren. Verse, als van een chocolatier. Van die eitjes die zalig ruttelen als je ermee schudt. En die je met een beetje gemak in 2 stukjes kunt trekken, want de vakman maakt natuurlijk altijd halve paaseitjes die hij dan met vloeibare chocola aan mekaar lijmt. Njooooom. Zulke eitjes had ik nog eventjes extra bijgehaald. Want we zouden eitjes te weinig hebben en dat zou jammer zijn. Lieve lezer, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat die extra eitjes niet voor iedereen waren. Het waren mijn eigen snoepeitjes. En ik zou er pas aan beginnen als alle andere chocolade op was... Ik zou ze verstoppen op een plekje dat alleen ik ken en ik zou er af en toe eens aan ruiken. En nog affer en toe eens van proeven. En in mijn hoofd zouden ze meegaan tot half juli. Goed bewaard en nog altijd even lekker. Helaas (ik weet het, dit is een luxeprobleem) vergat de

Bent u al eens paters gaan drinken bij de paters in West - Vleteren? Dit was hier zaterdag het strakke plan.  In februari al nodigden we de Franstalige Demettosneven en -nichten uit voor een degustatie van la meilleure bière du monde entier . Serieus, hoe veelbelovend klonk dat eigenlijk?! Het namiddagverloop stond vast: na un petit café in onze jardin , planden we une marche in de velden rond de abdij, om daarna une douze te proeven op het terras van de paters en daarna weer naar Vlamertinge-jardin af te zakken voor des petits-pains en toespize .  Zo gezegd, zo gedaan en het liep allemaal son petit train-train , de koffie was lekker en de éclairs en soezen ook. Ook de rit verliep voortreffelijk en en colonne ... We waren dus allemaal keihard en pleine forme , maar toen liep het toch een beetje anders dan gepland.  Café de la paix was fermé ! Middenin de paasvakantie! Nondedju! En merde ! Gotverdom ! (Ik heb nog wel meer Franse verwijten gehoord, die ik

De voorbije jaren had ik het op geen enkel moment in mijn hoofd gehaald om helemaal alleen met mijn 3 koters een dag uitstapje te regelen. Stress, te druk, zoveel zorgen, een hand te weinig, een buggy te veel, zoveel gemopper en nog zoveel meer... Ik stel vast dat zulke dingen organisch groeien, want voor ik het goed en wel besefte picknickte ik maandagmiddag aan zee. Er werd bijzonder weinig gemopperd (die zes keer dat iemand vroeg of we er al bijna waren vergeet ik even voor 't gemak), bijzonder veel gelachen, lustig gelikt en duchtig gegraven. Ik heb maar 1 keer moeten zeggen dat ze moesten wachten voor een ijsje (de sandwich was nog niet helemaal binnen!) en maar 2 keer dat ik nog niet wist of we gingen  go-carren ... (Daarna gaf ik gewoon toe.) Dit geslaagde uitstapje brengt mij tot volgende vrolijke berichten aan mezelf: - Als je lang genoeg denkt dat het niet zal lukken en het daarna toch eens probeert, lukt het toch! - Een sortietje zonder buggy rolt veel vlotter!

Ik kan me nog heel goed de lange autoritten naar het zuiden voor de geest halen. Mijn ouders hadden al snel door dat mijn broers en ik best over 2 auto's verdeeld werden... om de kalmte en de rust zo goed mogelijk te bewaren ;-) Op de tijd te doden kocht mijn hippe oma snoepjes met bonnetjes die ze spaarde. Zo herinner ik me een nieuw soort 'autosnoepjes' die in vierkante plastic doosjes verkocht werden. De reclame op tv zal haar overhaald hebben, want achteraf bekeken waren het gewone winegums, maar met een bon van twintig frank smaakten ze precies zes keer lekkerder! Ook kauwgom passeerde de revue, zij het wel maar 1 jaar, want we hadden er niet beter op gevonden dan Takketa's gloednieuwe auto -een rode Renault Express- te versieren met beknabbelde kauwgomslingers. Ik denk niet dat ik haar ooit nog zo boos heb geweten... Begin jaren 90 kreeg ik een walkman! Vanaf dat moment was het meebrullen geblazen, voor de tijd dat de batterijen (en de reservebatterijen) mee

Bij het ingaan van elke vakantie mag de klashamster uit de vierde klas mee op logement. Het was Quinn nooit gelukt hem mee te krijgen, en ook Nuno legde al elke keer een ondertekend briefje op tafel (" Wij, ouders van boytje, geven met alle plezier toestemming om de hamster tijdens de komende vakantie als gast te mogen verwelkomen..."). Het geluk had-ie echter nog nooit aan zijn kant. De ene keer werd het nummertje door de voorlaatste kandidaat geraden (en hij was de laatste...), een andere keer vond hij ons ondertekend briefje niet en met de krokusvakantie kon het meisje dat als eerste het nummer mocht raden lezen wat er op het bord stond. Zegt hij. U had zijn glimlach -van oor tot oor! en terug!- moeten zien, toen hij dus gisterenavond parmantig de woonkamer binnenstapte, de armen gevuld met het kooitje van de hamster, de hamster, zijn eten, zijn drinken en zijn zaagsel. Het geluk spatte eraf, ik heb het zelfs achteraf wat mogen opdweilen... Het diertje heeft bijzonde