Doorgaan naar hoofdcontent

Daar was Lucieloes!

Het Metekind! Hoe gaat het eigenlijk nog met Het Metekind!
Lieve lezer, ik hoor u al wekenlang roepen en beantwoord uw vraag met graagte. En met een brede glimlach.

Het klinkt vreemd en vrolijk tegelijk, maar ik denk dat ik aan Het Metekind minstens evenveel plezier heb als aan mijn éigen kinders. Evenveel onschuld, evenveel gepruts en evenveel contentement. Zonder slapeloze nachten. Ik zeg het met de hand op het hart: het kind is een plezier om in huis te hebben!

Toen we ons daarnet weer helemaal verloren in de taart voor Jacks verjaardag, speelde Lucieloes in de boomhut. Met haar mond vol chocola en met vlechtjes die wipten riep ze me...

"Metersoe-hoet! Metersoet! Ik speelt van Rapunzel! In de toren! "

Haar vlechtjes gooide ze uit de toren, Rapunzel verdween erbij in het niets... Ze verloor ei zo na haar evenwicht toen ze half uit het raam hing en gleed met haar onderbroek bloot van de glijbaan. Zoveel plezier in zo'n kleine meid.

Toen we haar na een poosje een beetje uit het oog verloren waren, bleek ze binnen met de playmobilpiramide aan het spelen zijn. "Ik speelt van boeven met krachten zoals Mega Mindy."  En weer lachte ze met haar chocoladen mondje haar tandjes bloot.

Wat een heerlijk kind.
En wat is het fijn om daar dan Metersoet van te mogen zijn.







Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...