The simple life

Ik ben een gierige pinne , ik wil het geweten hebben. Mezelf verwennen vind ik lastig, ook al omdat het budget in een ménage van vijf sneller naar dringende noden van de jeugd dan naar het moederdier gaat. Maar ik moet het niet allemaal op de rest van Het Nest steken; ik ben gewoon een gierige pinne. Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks , iets magisch , maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek. Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issu

Herinner je je nog de kerstboompluk die traditioneel na de kerstproevetjes in de basisschool gehouden werd?  Ewel , die hele setting is de voorbije 30 jaar nog niet zo spectaculair veranderd... Kerstmis valt nog altijd eind december, de weken ervoor zijn (helaas!) nog altijd gevuld met proevetjes om te kijken waar de kinders ondertussen staan (as if... enfin... oh, laat ook maar...)  en de donder- of vrijdagnamiddag net voor de hele jeugd gezellig met de hele reutel de kerstcongé induikt, worden naar goeie traditie geschenkjes uitgedeeld aan klasgenootjes die net wél of net niet weten van wie het pakje komt. Ik herinner me dat ik dat altijd heel spannend vond (vooral het niet weten of je wél of niet zou mogen kiezen voor wie je geschenkje was... en het gezicht afwachten van diegene die mijn pakje mocht openen) en ik weet zeker dat ik altijd heel blij was met wat ik kreeg. Ik bedoel, ik zou het me zeker herinnerd hebben als ik iets kreeg wat me niet beviel, maar ik was echt een he

Het gaat precies allemaal het vlotst als je de radio, tv, gsm of laptop uit laat staan, de laatste weken. Helemaal vrolijk word ik pas bij een digitale detox, wanneer even niemand de cocon doorprikt. En eigenlijk ligt veel mopperen niet in mijn aard; ik probeer oprecht het contentement in elke dag te plukken, de geschapen dag met de glimlach te begroeten en die vrolijkheid vast te houden tot 's avonds in mijn zetel... Soms lukt dat vlotjes, maar er zijn periodes waarin ik echt bewust al heel mindful en geaard moet zijn om tot 's middags te lachen. De donkerste dagen van het jaar roeren hun staart... En toch zijn er altijd ook lichtpuntjes, tekenen dat het nog niet allemaal verkl*t  is... Want ik kan toch niet anders dan blij zijn als ik zie hoe hier onder de boom zelfgeknutselde cadeautjes liggen van een broertje voor zijn zus Kwin , vakkundig verpakt en met plakband zes keer verzegeld, zodat niemand -ik herhaal: echt, niemand, hé!!! - tot gluren wordt verleid... Ged

Het liefste meisje dat ik ken is vandaag 13 geworden, en we konden echt niet trotser zijn... Voor flair en gezelligheid geef ik onze lieve dochter een elf op tien, en dat is zelfs nog niet helemaal gul geschat! Hoewel haar parcours absoluut niet altijd een strandwandeling was, verloor ze zelden haar enthousiasme en nooit haar glimlach!  't Is door die positieve ingesteldheid en haar eeuwige optimisme dat onze meid geworden is wie ze is: een supervrolijke tiener, een zelfzekere troetelbeer en een lieve meid met een hartje van koekenbrood! Bart Peeters heeft zijn 'In de plooi' vast met haar in gedachten geschreven: Tot je op een mooie dag bij je zelf denkt: iedereen mag op z'n stomme kop gaan staan ze kunnen me niks maken! Want plots valt alles in de plooi en lijkt het leven mooi en zelfs bijzonder... Plots valt alles op z'n plaats draait niks nog tegendraads het is een wonder ! Wat er precies in de plooi viel? Dat vertelt ze liever ze

Je tuurt in de verte naar bergen die je in je hoofd al allemaal beklom. Daar met je shortje en sandalen je haren in de wind beloof ik jou: je zetellift ben ik.

Als het héél erg druk is en er héél veel moet gebeuren, plooi ik me al eens terug op de essentie. Aan een rustig tempo heel gewone dingen doen, het weekend gewoon weekend laten zijn... Met mijn Jackzoon naar den Décathlon rijden voor een nieuw athletiektenuetje, daar buitenkomen en een knal van een dubbele regenboog zien... ik word daar dan ter plaatse heel eventjes oprecht gelukkig van. Zo'n weekend is een pot vol goud!

Traditioneel is de herfstvakantie het perfecte moment voor een korte getaway , een sortietje met Emmyemmy nog voor de kerstdrukte toeslaat, zo net voor de proeven, de adventskalender, hete ovenhapjes en romige kaaskroketten. Dit jaar planden we een tweedaagse in 2 (twee!) verschillende Vlaams-Brabantse steden: de treinrit heen spoorde richting Leuven , op dag 2 gingen we stappen in Mechelen . Met de Flairbon, onze trouwe vriend in herfstige tijden. Op het programma stond zoals altijd lekker en veel , wat zowel op het gezelschap, het eten en de shopping sloeg, in volgorde van belang en evidentie. Omdat het water in Leuven met bakken uit de hemel viel, lag de klemtoon daar zeker op gezonde voeding, maar we compenseerden het gebrek aan aankopen op dag 2. In Leuven vond de Sint echter al enkele schatten bij De kleine Johannes , en ook de Grasshopper konden we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan... Ik kijk nu al uit naar de gezichtjes in de vroege morgen van 11 november! Die g

Ik heb de voorbije jaren een theorie ontwikkeld over goeie koppels. Koppels die samenblijven, waarvan de liefde blijft duren. Er ging niet veel wetenschappelijk onderzoek aan vooraf, maar ik gaf mijn ogen de voorbije 20 jaar de kost en wat ik bij al die koppels die al zoveel jaren meegaan opmerkte, was toch wel opvallend. Zo opvallend dat het geen toeval kan zijn... Mijn vaststelling is voor een geoefend kijker met het blote oog zichtbaar, en de oefening is zo simpel dat iemand die voor de derde keer probeert al geoefend blijkt! Als ik naar die koppels die de tand des tijds doorstaan kijk, dan vind ik altijd en zonder uitzondering dat ze op de één of de andere manier op elkaar lijken. Fysiek in de eerste plaats, en soms zelfs in hun gedragingen. Dat laatste kan natuurlijk een afstemming zijn die door de jaren heen zo gegroeid is... een beetje zoals bonobo's en chimpansees die na verloop van tijd hun regels op hetzelfde moment krijgen (wat bij gemengde koppels al meteen niet v

Wij eten geen witte pensen. Hoewel mijn onderzoek ernaar beperkt is, ben ik er zwaar van overtuigd dat ze in hoofdzaak bestaan uit water,bloem en muizen-en rattenstaarten. Er zal misschien nog wat vet en zout aan te pas komen, maar ik zal er alleszins niet zo ver naast zitten... Nu heb ik mijn kinders nog nooit echt verboden iets te proeven, dus had ik weinig poten om op te staan toen hun oom PH vorig jaar het Wittepensenfeest 2017 introduceerde. Dat ongedierte moet gesmaakt hebben, want er werd meteen unaniem beslist dat er dit jaar een tweede editie van doen was. Bij PH. In zijn nieuw huis. Met héél Het Nest (wist hij veel waaraan hij begon!) Vorig weekend was het dus van dadde... Ze vonden het lekker. En veel. En vooral heel tof! Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat er in 2019... ssshhhhhtttt!  

Het was hier een beetje stil de laatste tijd... Weinig vrije tijd en een strak schema zorgden voor enkele weken mediastilte... Ik heb u gemist, lieve lezer! De komende week belooft beterschap ... toch alleszins op het gebied van gezellige gezinsactiviteiten.  Zelfs Drakenjager plant een rustige week, wat mij dan weer de vrijheid geeft een sortietje te doen met Emmyemmy... Tijd voor thee, lezen en tukken! Het Nest plande de week alleszins ook goed vol. En u? U krijgt hopelijk een verslagje... Wat zég ik? U heeft récht op een verslag!

zijn we je nu kwijt of niet je ogen maar je kijken niet je lippen maar je lachen niet je handen maar je strelen niet je adem niet je praten en ook de liefde niet alles wat je was heb je bij ons gelaten zo mooi is ons verdriet R. Gerard

Al wat je zelf doet, wordt niet door anderen gedaan. Een mantra die de voorbije weken telkens weer werd bewezen.  Het werkt o ok   omgekeerd, het werkt zelfs zeker omgekeerd, het werkt zelfs nog meer omgekeerd!  Want wat je zelf eens een keertje  niet doet, wordt blijkbaar wel door iemand ander s gedaan! (Ik had het veel eerder willen weten!) Bestond er een wandtegeltje van, ik hing het in de wc! Soms komt er een gedetailleerd instructieblad,welgemikte post-it, doorgemaild boodschappenlijstje of semidringend sms’je vanuit een station in een andere provincie aan te pas, maar dat neem ik graag voor lief, want als punt bij paal komt, blijkt delegeren   een stevig plan B.  Teamwork makes the dream work, niet? Het is een beetje loslaten, dat delegeren, maar ook daar was ik misschien wel aan toe. 1 ding is zeker: Drakenjager .Overstijgt. Zichzelf.

Een nieuw schooljaar, een nieuw roulement . Want wat is er ingewikkelder dan de combinatie werk - schooltijd - kinderen oppikken - kind naar voetbal brengen - kind van voetbal halen - kind naar expressie brengen - kind van expressie halen - kind naar atletiek brengen - kind van atletiek halen - zelf gaan zwemmen - zelf van het zwembad terugkeren - een toertje gaan lopen - van dat toertje terugkeren - kind naar drama brengen - kind van drama halen - zonder daar elke keer weer een drama van te maken ?! Ik zou het rijtje nog kunnen aanvullen met zwemles op school en een zwemzak die in de verkeerde auto ligt (lees: in die die met gesloten deuren aan het station staat), een fluojasje dat nog bij oma of mamie ligt (verfoeid zijn ze, die fluojasjes!), een voetbalbroekje dat nog naar gras ruikt op de dag van de match en meer van die accidenten, maar dat zijn voorbeelden van vorig schooljaar. Tot nu toe bleven we van groter onheil gespaard... Al waren we er dit keer heel goed op voorbereid

9 hete weken en toch weer veel te kort... de vakantie zit er helaas weer op! Gemengde gevoelens, en zeker ook wel zin om er weer volle bak in te vliegen, zelfs bij Het Nest... maar de komende 2 maanden moeten we toch eerst nog zien te doorworstelen voor er opnieuw tijd is voor rust en ontspanning... Bij Quinn in de kamer blijft het gelukkig nog even zomeren... Check 'ndezen! Ik weet niet wat u denkt, maar ik word daar alleszins helemaal vrolijk van!

  Net als vorig jaar en het jaar daarvoor (en eigenlijk ook al de zomer daarvoor ) ontsnapten wij de voorbije dagen nog heel even aan de het-is-weer-bijna-september-en-we-zijn-er-nog-helemaal-niet-aan-toe-stress. Met even spannende als uitnodigende weersvoorspellingen voor het weekend dat we in ons hoofd hadden  (kamperen! tenten! bbq! vliegeren!) die dan ook nog eens om het kwartier veranderden ( pluie, orage, ciel couvert, averses faibles, rares averses, fortes rafales en ook gewoon ensoleillé ) gokten we met regenjassen, mutsen, windbreakers, fleecefraksjes en -haarbanden en toch ook enkele korte broeken dat het nog nét te doen zou zijn... Op naar Audresselles, naar onze camping, op ons plekje en met onze familie! Achteraf bekeken bleken het vestimentaire zorgen om niets: oma Lieve had blijkbaar gewoon mooi weer geregeld, ons contentement kon niet op! De zee gaf tonnen energie, de entourage gezellige ambiance en ik denk dat ik voorzichtig kan zeggen dat we weer (bijna

Ik had dus 4 witte bloempotten en één lama over. Met lege bloempotten kon ik nog wel een poosje leven, maar de lama stond zich daar maar een beetje te vervelen op de kast. We hadden er een beetje compassie mee en wreven elke morgen eens over z'n bolletje. Hij gaf geen kick en verroerde zijn pootjes niet, maar dat konden we natuurlijk langs een kant wel verwachten van een cache-pot . Ik denk dat ze ons groen gemis   in het voorbijrijden eens moet geroken of toch minstens gevoeld hebben, want plots stuurde Lieve uit het niets de vraag of we plantjes konden gebruiken... Telepathie, of toch minstens great minds die alike denken! Ik weet niet of u 't ook ziet, maar wij zagen onze lama daarnet kakebreed lachen! Danketje, Lieve, we gaan er goed voor zorgen!

20 jaar geleden - de éérste keer dat de Fransen wereldkampioen voetbal werden, zou Drakenjager zeggen, hij rekent ondertussen in kampioenschappen  - stonden wij met alle Claeyssens op een camping in Bretagne . Tijdens dat kampioenschap, en tijdens de finale. Waar mijn broer als enige voor Brazilië supporterde. Dit terzijde.  Het kan dus helemaal géén toeval zijn dat Emmyemmy en ik, in het kader -en misschien al een beetje in de nasleep - van al die recente voetbalfestiviteiten opnieuw aan de Côte d'Armor belandden! Op papier voor een roadtrip, want dat klinkt zo hip, in realiteit (laat ons vooral eerlijk zijn) om veel te veel te eten , af en toe iets te drinken en zo'n zestien keer per dag te chillen . Glampen op een glamping . Glamourous , want zo zijn we wel. 20 jaar, da's toch een hele lange poos; ik herkende een aantal Bretoense namen wel, maar zeggen dat er allerlei bellen rinkelden, zou de waarheid geweld aandoen. Al was het wel fijn om af en toe een compeet